''Hallo, ik zit hier alleen maar blank te wezen''

Hallo Allemaal,

Bedankt voor alle leuke reacties, ik vind het erg fijn dat ik wel uit het oog ben maar niet uit het hart! We zijn afgelopen weekend helaas niet naar Liwonde national park gegaan. Maar we zijn wel een ander avontuur aangegaan, het is (mijn inziens) zekers een paar minuten van je tijd waard om verder te lezen!

Zondag 23-10-11:
Vandaag hebben we lekker uitgeslapen, toen we eenmaal onszelf uit bed hadden gehesen bleek dat er geen elektriciteit was. We wilden deze dag besteden aan het werken aan school, maar (dat zal je net zien) onze computers hadden bijna geen batterij meer. Aangezien het even(lees: minimaal 1,5 uur) duurt voordat er echt wat uit mijn vingers komt was het, het niet waard om er aan te beginnen.

Brigith riep mij naar de gang om even uit het raam te kijken. Ze was zo hard aan het lachen dat ik geïntrigeerd was en aangerend kwam. Wat bleek? Er lag een verpleegkundige en een afdelings assistente in onze tuin in de schaduw te slapen. Hahaha. 2 uur later lagen zij er nog, 2,5 uur later waren zij terug naar de afdeling om aan de slag te gaan ;). De dag is gespendeerd met het lezen van boeken en het spelen van monopoly. S’ avonds hadden we net een taxi gebeld om wat te gaan eten in de stad, maar gelukkig ging de elektriciteit aan om 18:30. Het blijkt dat op zondag vaker de elektriciteit wordt uitgedaan, om kosten te sparen. Het was de bedoeling dat iemand rond 17:30 de generator aan zou zetten(dan is het al bijna helemaal donker), maar die was dat vergeten. Uiteindelijk hebben wij thuis wat gegeten, en hebben we de hele avond aan school gewerkt. Helaas bleek later op de avond dat de laptop van Brigith kapot was gegaan, de adapter was kapot. Dit komt doordat er hier verschil is in voltage, soms is het heel hoog en dan weer heel laag. Dit is gevaarlijk voor alle opladers. We baalden natuurlijk heel erg omdat we Brigith’s laptop gebruiken voor ons vertier! We gingen pessimistisch naar bed, want hoe groot is nou de kans dat je een adapter voor een HP laptop in Malawi kan kopen?

Maandag 24-10-11 & dinsdag 25-10-11:
Twee stage dagen zoals alle andere dagen, het waren drukke dagen op de female ward. Veel ontslagen maar natuurlijk ook weer veel opnames. Op de female ward liggen de kamers erg ver uit elkaar, waardoor je op een dag best een afstand aflegt! Het waren bovendien ook erg warme dagen, na 3 weken ben ik nog steeds niet gewend aan de hitte, ik vraag me af of dit ooit gaat gebeuren.

Toen ik s’ Middags een keer Brigith ging ophalen lag er mijn inziens een man even te chillen op de grond. Ik keek hier niet raar van op, aangezien mensen hier op de raarste plekken even ‘’neervallen’’ om te chillen. Ik maakte hem zelfs nog een beetje belachelijk in de trant van ‘’waarom niet even daar chillen?’’. Toen wij echter van Brigith’s afdeling afliepen, stond er een verpleegkundige om de man heen. Wat bleek? Hij was neergevallen! Met het schaamrood op mijn kaken liep ik er langs, haha.

Woensdag 26-10-11:
Met goede moed gingen wij Mzuzu stad in, we gingen op zoek naar een nieuwe adapter voor Brigith’s laptop. Na enkele duistere winkels vonden we een winkel waarbij we allebei het idee hadden dat die het wel eens zou kunnen verkopen. Het was nog waar ook! Die man wist gelijk waar we het over hadden, en hij zou het even bestellen vanuit Lilongwe en dan zou het de volgende dag arriveren. Hier hadden wij zo onze twijfels over(aangezien alles hier, mijn inziens, vertraagd gaat), maar toch waren we blij dat het überhaupt besteld kon worden!

Donderdag 27-10-11:
Vandaag was een leuke stage dag, ik zit helemaal in de verpleegtechnische handelingen. Aangezien het alle andere gedaan wordt door schoonmakers of afdelings assistenten is dat het enige wat er over blijft voor de verpleegkundige. Het contact met collega’s wordt ook steeds beter, mensen leren je een beetje kennen en weten wat ze aan je hebben(en ik weet wat ik aan hun heb). Tameka liet mij vandaag dan ook zelfstandig werken. Zo heb ik mensen opgenomen, medicatie gedeeld, mensen ontslagen, venflons ingebracht, artsen visite gelopen, etc. Aan het einde van de dag vertelde zij mij ‘’you can run this ward on your own’’. Altijd fijn om te horen natuurlijk! Hoewel ik mij afvraag of ze hier in staat zijn om opbouwende/negatieve feedback te geven.

Na stage zijn we gelijk naar de winkel gegaan, en wat bleek? De adapter was er! Wat een meevaller. Van Brigith’s vader hadden wij het advies gekregen om op zoek te gaan naar een electric saver, om het stuk gaan van onze adapters te voorkomen. De man wist wel een winkel, maar die was helaas al dicht.

Vandaag kregen wij te horen dat onze trip naar Liwonde national park niet door zou gaan in verband met te weinig aanmeldingen. Wat was dat balen zeg, iets waar ze zo naar uit hadden gekeken! We konden het niet verdragen om een weekend in en rondom het huis door te brengen, dus we pakten gelijk Lonely planet erbij om een reisje te plannen. De bestemming zou Cape Maclear worden, daar is een lodge met een zwembad en een jacuzzi. Na een week van extreme hitte leek dit ons heerlijk! Om hier te komen zouden we eerst met de bus naar Lilongwe moeten reizen(5 uur), hierna met de bus naar Monkey Bay(6 uur), en hierna een pick up(matola) naar Cape Maclear(1 uur). Op stage konden we de deal maken dat we vrijdag en maandag vrij zouden zijn, als we de volgende twee woensdagen zouden werken. Dit was het wel waard volgens ons!

S’ Avonds werden de tassen al ingepakt omdat de bus volgens het lonely planet boekje al om 7:30 zou vertrekken, en we dus al vroeg genoeg op moesten. Een goede voorbereiding is het halve werk, dus mijn tas werd helemaal start klaar ingepakt. Alleen de klamboe moest er nog in.

Vrijdag 28-10-11:
Het avontuur begon vroeg, we gingen op weg naar het busstation van Mzuzu. Het bus bedrijf hier heet AXA company, de bus hadden we snel genoeg gevonden, en het kaartje kochten we voor een redelijke prijs. We eigende ons gelijk een tweezits toe, om het fiasco van de vorige keer(die vreemde kerel met een hand die steeds op zoek ging naar Brigith) te voorkomen. Ondanks dat in het lonely planet boek stond dat de bus om 7:30 zou vertrekken, bleef hij gewoon staan totdat hij vol was. Uiteindelijk zijn wij om 8:30 vertrokken.

De rit was een hel! Het was hartstikke warm, TE VEEL mensen stonden in het gangpad waardoor ik geen andere houding aan kon nemen, en er werd overal gestopt om nog meer mensen mee te nemen. Het bizarre hier aan het openbaar vervoer zijn de stops. Ik ben gewend om niet langer dan 2 minuten stil te staan, en alleen maar om mensen eruit of erin te laten. Hier kan er om alles gestopt worden! Wil je een ui of een tomaat kopen? Vraag het aan de buschauffeur en hij stopt. Even plassen? Natuurlijk stoppen we! Ook moeten we vaak stoppen voor politie controle, iedereen moet dan de bus uit. Het duurt dan weer even voordat iedereen in de bus staat en zit. Mensen proberen continue iets aan je te verkopen als je in de bus zit. Er zit goede handel in, van alles wordt verkocht. Drinken, koekjes, groente, fruit, chips, beltegoed etc. De verkopers kloppen dan heel hard op het raam om je aandacht te trekken. Ik probeer ze altijd te negeren om te voorkomen dat ze denken dat ik iets wil kopen. Ze blijven echter kloppen, de mensen in de bus keken een beetje geïrriteerd naar me, alsof ik er iets aan kon doen! Ik maakte de opmerking naar Brigith ‘’ik kan er toch niks aan doen, ik zit hier alleen maar blank te wezen’’. Tot grote hilariteit van ons beide, de mensen om ons heen keken ons echter een beetje geïrriteerd aan. De rit die 5 uur in beslag had moeten nemen nam 8 uur in beslag, dat in combinatie met het uur later vertrekken zorgde ervoor dat wij genoodzaakt waren om in Lilongwe te overnachten(we waren van plan om door te reizen tot Monkey Bay). Gelukkig was er een goede lodge direct naast het busstation, dit was vooral handig omdat we de volgende dag weer vroeg verder wilden reizen. In onze kamer hadden we een tv. Het was heel raar, maar we waren alleen al gefascineerd door het bewegend beeld! Hahaha. Ondanks dat we er soms niks van mee kregen, konden we er wel uren naar kijken. Het bed lag gelukkig lekker zacht(in ons huisje is het bed keihard!), maar het was wel super warm in de kamer. We hadden helaas geen ventilator, dus we moesten er maar even doorheen. Toen we eenmaal sliepen was het wel goed te doen.

Zaterdag 29-10-11:
De wekker ging vanochtend om 5:30, we wilden rond 6:00 al op het busstation zijn zodat we de vroegste bus konden nemen. Het busstation in Lilongwe is nog chaotischer dan in Mzuzu, mensen die je wat willen verkopen, die je een taxi aanbieden en die je in hun bus willen. Constant wordt aan je gevraagd ‘’where are you going sister?’’. Het is wel erg makkelijk dat je een keer je bestemming zegt en gelijk de bus voor je gezocht wordt. Ook nu werd er weer gewacht totdat de bus vol zat, uiteindelijk vertrokken we om 7:00. De busrit naar Monkey Bay was net zo erg als de busrit naar Mzuzu. Het duurde en duurde maar, het was bloed warm en mensen stonden steeds te dicht op ons. Wederom werd er overal gestopt voor allerlei redenen. Uiteindelijk zijn we rond 13:00 aangekomen in Monkey Bay. We vroegen aan de mensen om ons heen of dit echt het busstation was, het was namelijk een zandvlakte met een paar winkeltjes eromheen. Het was toch echt het busstation, goed gelovig als we zijn stapte we uit, gelukkig bleek het waar te zijn! Er werd ons gelijk een ritje naar Cape Maclear aangeboden, door een man die nog wel een brother(from another mother) had met een auto. We konden of 3 uur wachten totdat de motola van zijn brother vol zat of we konden 5000 Kwacha betalen. Aangezien we het wel gehad hadden met het reizen kozen we voor de laatste optie, we wilden in het zwembad liggen!

We moesten van de bestuurder per se voorin zitten, omdat hij wilde dat we comfortabel zouden zitten, het was echter een zitting voor 1 persoon. Aangezien we dit al ervaren hadden in de ambulance konden we dat nog wel behappen. Ik wilde als eerste instappen maar dat was niet helemaal de bedoeling. Brigith moest eerst omdat zij (in hun ogen) slanker en flexibeler was. Ik voelde me een beetje beledigt maar dat hoefde niet volgens die man. Uiteindelijk was ik wel blij dat ik niet op haar plek zat want ze zat op de pook, en helemaal dubbelgeklapt omdat ze te lang was! Tijdens de rit bleek dat de auto niet helemaal optimaal meer functioneerde. De auto had te weinig benzine om de bulten op te komen, hij ging continue de bulten op in de 1ste of 2de versnelling. Op een gegeven moment kon de auto het niet meer aan en hield hij ermee op. Toen gingen ze even handmatig wat diesel in de motor pompen. Nou heb ik niet heel veel verstand van auto’s, maar dat lijkt me toch niet helemaal goed voor de auto. De auto werd even de bult opgeduwd waarna de motor weer werd aangezet. Je maakt nog wat mee onderweg!

Eindelijk kwamen we aan in Cape Maclear, wat waren we opgelucht. Want sommige momenten leek het alsof we er nooit zouden komen. We werden hartelijk ontvangen, de lodge werd gerund door een Franse vrouw genaamd Nathalie. Het zag er heerlijk luxe uit, iets waar we echt aan toe waren na onze helse busritten! De kamer was voorzien van airco, een heerlijk zacht bed en het bood uitzicht op lake Malawi. Het eerste wat we deden was onze bikini’s aantrekken en naar het zwembad gaan! Wat was dat heerlijk zeg, we hebben er uren in gelegen(af en toe wisselden we het af met de jacuzzi). Het was verfrissend dat we met rust gelaten werden, en dat niemand ons iets wilde verkopen. Het personeel was erg vriendelijk en behulpzaam, cola’s werden naar het zwembad gebracht en strandlakens werden aan ons gegeven. Het was alsof ze precies inzagen wat we nodig hadden!
We boekten een boottochtje bij de lodge, dat leek ons wel wat. Omdat ik er steeds beter in wordt konden we voor een redelijke prijs naar Thumbi eiland, otter’s point(beide onderdeel van Lake Malawi National Park) en eagles voeren de volgende dag. We sproken met die man(genaamd Kitson) tussen 9 en half 10 de volgende dag af.

Die avond hebben we heerlijk een pizza gegeten in een restaurant/lodge, met prachtig uitzicht op het meer. We hadden erg veel honger omdat we gedurende de afgelopen busritten niks gegeten hadden. S’ Avonds zijn we nog lekker de jacuzzi ingegaan, waarna we vroeg het bed ingingen omdat we gebroken waren! Het was wederom een heerlijk zacht bed, de airco zorgde ervoor dat het een heerlijke temperatuur was in de kamer. Kortom we hebben heerlijk geslapen.

Zondag 30-10-11:
Vandaag stonden we om half 9 op, we genoten van de heerlijke warme douche waarna we een goddelijk ontbijt voorgeschoteld kregen. Het ontbijt bestond uit een fruit salade, een omelet, cornflakes, thee, jus d’orange en toast. Het was heerlijk om zo’n goede maaltijd weer eens binnen te krijgen. Het lijkt echter alsof mijn maag aan het krimpen is omdat ik geen grote(lees: normale) maaltijden meer kan eten. Ik zit zo snel vol tegenwoordig(helaas is er uiterlijk nog niks van te zien, check de bikini foto’s maar ;) ).

Het was tijd voor onze boottocht, we kwamen bij Kitson aan om 9:15, hij vond dat we te laat waren. Wij zeiden gekscherend ‘’We live on Africa time, not European time’’, hier moest hij wel om lachen. Het was een motor boot, en samen met Kitson en nog iemand vertrokken we naar het eerste eiland. Hier gingen wij aan land en moesten we een kleine rots wandeling maken. Op zijn zachts uitgedrukt had ik hier wat moeite mee. Over iedere stap moest ik wel 2 minuten nadenken, ik bekeek iedere rots in mijn buurt en besloot dan welk het veiligst was. De rost wandeling duurde voor mij dan ook ietsje langer dan voor de rest. Maar ik deed het in stijl(check de foto ;) ). Het uitzicht was adembenemend! We hebben dan ook veel foto’s gemaakt.

Op het eiland was nog een andere tourist die ook een boottocht aan het maken was, zij ging snorkelen en vroeg waarom wij dat niet gingen doen. Wij zeiden omdat we niet bilharzia bacterie willen op lopen. Waarop zij doodleuk antwoorde ‘’then just close your mouth!’’, waarop wij weer antwoordde dat die worm gewoon door je huid heen gaat. Dit zette haar wel even aan het denken, de onwetendheid van sommige mensen! Kitson bemoeide zich met ons gesprek en zei ‘’but there is a doctor in town who prescribes drugs against Billharzia….. A white doctor’’. Hier moesten wij wel om lachen, alsof we niet naar een getinte dokter zouden gaan!

We gingen weer de boot in, Kitson ging eagles voeren met vissen. Hij floot eerst een bepaald deuntje om de aandacht van de vogels te krijgen waarna hij vissen het water in gooide. Een eagle komt hier dan op afvliegen en grijpt de vis met zijn poten. Het was zo’n mooi gezicht! Hierna voerden we verder naar otter’s point, helaas komen de otters alleen maar s’ Avonds tevoorschijn. Maar desondanks was het een mooie plek. We voerden terug langs de kustlijn, waar we zagen hoe iedereen zijn was doet in het meer. Er wordt dan wat wasmiddel op de kleren gedaan en dan wordt het gewassen, en op het zand gelegd om te drogen. De man die ook met ons mee was ging even zijn eigen shirt wassen op de boot! Hahaha. Hij had trouwens ook een brother die iets gemaakt had wat hij wel wilde verkopen, hij kwam even naast mij zitten om het te laten zien. Op de een of de andere manier hebben de mensen hier instinctief door dat ik zwakker ben in nee zeggen dat Brigith. Letterlijk iedereen probeert iets te verkopen aan mij, of vragen aan mij een hele hoge prijs ergens voor(gelukkig leer ik steeds beter af te dingen!). Op straat word ik ook altijd aangesproken, laatst was er zelfs iemand die zei ‘’did you know that you are more friendly then your friend’’. Ik wil niet zeggen dat het vriendelijkheid is, het is meer moeite hebben met nee zeggen, of mensen af te kappen!

De rest van de dag werd gespendeerd in het zwembad, waar we even net kinderen waren. We maakten bommetjes, doken wat af, koprolden vooruit en achteruit en deden de handstand. Haha. S’ Avonds kwamen we erachter dat we de volgende dag al weer terug moesten! We gingen even informeren naar transport naar Monkey Bay(we wisten dat er daar een(letterlijk een!) bus zou vertrekken om 6 uur(s’ Ochtends). Helaas zouden de motolas pas rijden vanaf 7 uur, en zelfs dan wachten ze nog uren totdat ze vol zitten. De vriend van de eigenaar wist wel iemand, hij wilde ons wel voor 8000 Kwacha naar Monkey Bay brengen. Zwak als dat ik ben, ging ik bijna akkoord. Brigith zei echter dat we er even over moesten nadenken. De ober had ons gesprek gehoord en informeerde ons naar de prijs. Hierna stond hij wat te smoezelen met zijn collega’s(by the way er waren belachelijk veel werknemers! Letterlijk iedereen had een kleine taak, van het beheren van de radio tot het ophalen van de glazen). Ik vroeg aan hem of hij misschien iemand kende die het voor minder wilde doen, en wat bleek? Hij had toevallig een brother, die dat wel wilde! Maar hij wilde het undercover doen, het management mocht er niks van af weten(hij kon dan zijn baan kwijt raken). Hij vond het maar moeilijk om een beslissing te maken, uiteindelijk wilde hij het wel doen voor 6500 Kwacha. Het geld moest undercover gegeven worden. Ik werd naar de kamer gestuurd waar ik het geld in een servet heb gedaan om het onopvallend aan hem te kunnen geven. Toen ik voorbij een rij collega’s van hem liep, deed ik ‘’ssssst’’ met mijn vinger voor mijn mond, hier moesten ze allemaal om giechelen. Onopvallend gaf ik hem de servet, het voelde net alsof ik in een James Bond film zat! Wat een spanning. Hahaha. Tegen het management hebben we gezegd dat we een paar andere touristen gevonden hadden om mee terug te reizen.

Die avond hebben we nog een monopoly spelletje gespeeld(is helemaal hip voor ons!) en hebben we onze tassen ingepakt. Omdat de wekker de volgende dag om 04:30 al zou gaan zijn we vroeg naar bed gegaan.

Maandag 31-10-11:
Om 04:30 ging de wekker, ik was lekker aan het douchen toen ik Brigith hoorde gillen. Ik vroeg haar wat er was ‘’er zit een pad in mijn schoen’’. Ik geloofde het eerst niet, maar aan haar angst merkte ik dat het echt was! Ik moest eerst even wennen aan het idee en een plan bedenken om het te fixen. Ik pakte twee waterflesjes en duwde de schoen naar de badkamer, waarna Brigith de schoen op pakte en ermee op de grond tikte om de pad naar voren te halen. Ik draaide de schoen om en tikte erop waarna hij eruit sprong op weg naar een hoekje in de badkamer. We deden gauw de deur dicht, we merkte gelijk op dat dit vast een voorteken was van wat ons allemaal te wachten zou staan die dag. Maar dankzij goed teamwork hebben we de crisis overleefd, en zo zouden we de rest van de dag ook te werk gaan!

Om 05:00 werden we opgehaald door de ober en zijn brother, de auto rammelde van alle kanten maar in ieder geval hoefde er geen diesel in de motor gepompt te worden! We kwamen rond 5:45 aan op de zandvlakte genaamd het busstation van Monkey Bay. Rond 6 uur kwam de bus, voordat Brigith en ik het in de gaten hadden rende iedereen op de bus af en begon iedereen te vechten om de bus in te komen. Het leek wel een dierlijk instinct van die mensen, het was net een dierentuin. Brigith en ik probeerde nog aan te sluiten, maar iedereen hielp elkaar en ze sloten ons buiten. Op een gegeven moment gaven we het maar op. De bus vertrok en we dachten allebei dat we er nooit weg zouden komen. Toen kregen we het heerlijke nieuws dat er nog een bus zou komen, we namen een start positie in en waren er helemaal klaar voor! Als een leeuwin rende Brigith op de bus af met mij op haar hielen. Ze had een perfecte plek vooraan de rij bemachtigd, ik stond net achter haar. Iemand wilde mij inhalen maar ik deed snel mijn elleboog ervoor om dat te voorkomen. Brigith was binnen en trok mij aan mijn armen aan naar binnen. De opstap was erg hoog en ik had er wat moeite mee, iedereen trok mij weer naar beneden. Maar Brigith liet mij niet los en met mijn bril schuin op mijn neus en op mijn knieën kwam ik de bus in! We gingen gelijk op een goede plek zitten, wat waren wij blij dat we erin zaten!

De busrit was wederom een hel! Er was een man voor mij op de grond gaan zitten, hij had het zwaar! Alleen maar zuchten, slapen en op mijn knieën hangen met zijn zweet oksels! Het was verschrikkelijk, ik was dan ook blij toen we 5 uur later in Lilongwe aankwamen. Brigith en ik stonden vooraan in het gangpad om de deur uit te gaan, een man kwam over de banken geen om voor te kruipen. Ik deed mijn arm omhoog om zijn weg te blokkeren, dat kon hij niet waarderen. ‘’I need to get out’’ zei hij. Ik vertelde hem vriendelijk dat we er allemaal uit wilde. Hij wilde nog steeds er door, ik liet hem maar voor en wenste hem een langzame en pijnlijke dood in het Nederlands.

Er was een man die ons in zijn bus wilde hebben. Hij zou ons binnen 5 uur in Mzuzu brengen, omdat wij door hadden dat hij blufde zeiden wij ‘’you get us to Mzuzu in 5 hours and we pay you, if not then you pay us’’. Hier ging hij helaas niet mee akkoord. Gelukkig kwam er een man die een brother had met een bus die bijna volzat, wij konden hier nog in. Eenmaal in de bus duurde het nog 45 minuten voordat hij vertrok. Er was een man die al 3 dagen aan het reizen was met ongeveer 10 stukken bagage van ieder rond de 20 kilo. Hij kwam vanuit Zuid-Afrika en was op weg naar zijn winkel, hij had spullen voor zijn handel ingeslagen. Nog zoiets bizars van het openbaar vervoer hier, mensen reizen met ik weet niet hoeveel bagage. Alles wordt overal neer gepropt en neergezet, als het dan de bus uit moet duurt het even. De meeste mensen dragen al die kilo’s dan op hun hoofd de bus uit!

Het was (wederom) een helse busrit, het was hartstikke warm en ik was helemaal klaar met bussen! Ik vind het ook erg om al het leed te zien onderweg. Gekscherend zeggen we wel eens ‘’die boom daar is vast iemands huis’’, maar het is in sommige gevallen helaas nog waar ook. Het leed van de verkopers die om de bus heen komen staan is ook erg om aan te zien. Ze doen alles om wat geld te verdienen, ook al vind ik ze ook irritant door hun getik en geschreeuw vind ik het heel erg om aan te zien. Wanneer mensen uit de bus iets kopen wordt het geld naar beneden gegooid, daar rennen ze dan gelijk op af. Ze rennen nog met de bus mee om geld aan te nemen of om legen flessen te ontvangen.
We waren om 14:15 ongeveer vertrokken en we kwamen rond 20:30 aan in Mzuzu. De buschauffeur reed gelukkig aardig door wat wel scheelde in tijd. Hij kon echter niet de koppeling vinden, waardoor hij haperend optrok en dat vervelende geluid maakte van schakelen zonder koppeling. Vlak voor Mzuzu waren grote bosbranden. De weg stond letterlijk blank van de rook, en ook de bus was wit. Mensen steken het vuur aan zodat ze makkelijker bomen kunnen kappen. Het lijkt wel alsof ze niet nadenken over het feit dat hele grote gebieden kunnen afbranden in verband met de droogte.

Wat waren wij blij dat wij om 22:00 onder onze klamboe in ons bed lagen! We waren gebroken, en we moesten de volgende dag weer vroeg op om naar stage te gaan. De boel werd dan ook de boel gelaten en dromenland werd snel opgezocht!

Dinsdag 01-11-11:
Wat had ik een moeite met opstaan! De wekker ging veelste vroeg naar mijn zin. Op stage kreeg ik snel de overdracht van de nachtdienst, er was nog geen verpleegkundige. Om half 9 kwam zij aan op het werk, ze was om half 7 al van huis vertrokken maar moet een grote afstand afleggen. Ze kon echt niet eerder op het werk zijn! Het is vreemd maar ik heb er wel begrip voor. Die vrouw staat rond een uur of 5 op om voor iedereen om haar heen te zorgen, dan moet zij twee uur naar haar werk lopen waar zij als enige verpleegkundige op 20 patiënten staat. Aan het einde van zo’n zware dag moet ze dan ook weer 2 uur terug lopen, waarna ze weer voor haar gezin moet zorgen waardoor ze vaak laat in bed ligt. Diepe respect voor de mensen hier! Een late dienst kennen ze niet, de nachtdienst is dan nog eens extra zwaar. Die begint om 5 uur en duurt tot ongeveer 9 uur s’ Ochtends, verpleegkundigen die nachtdienst draaien zijn dan ook vaak te laat op het werk. Wederom heb ik hier begrip voor. Dankzij het te kort aan benzine zijn de kosten voor openbaar vervoer omhoog gegaan en rijdt de ambulance niet meer om nacht personeel op te halen.
Ik heb nog een leuk gesprek gevoerd met de verpleegkundige over de verschillen in de zorg tussen Malawi en Nederland. Ze begreep niet dat wij zeuren over de bezetting(ik nu ook niet meer), en we moeten maar blij zijn dat we 3 diensten in 24 uur hebben! Ze maakte nog even duidelijk dat de verpleegkundigen in Malawi niet lui kunnen zijn op hun werk(soms zie ik in de praktijk iets anders, bijvoorbeeld al die mensen die rondom het o.k. en de apotheek staan te chillen). Ze vond het een goede beslissing van ons om naar Malawi te gaan omdat we er veel van leren, ik ben het helemaal met haar eens!

We hebben in goed teamwork de dag doorstaan(5 ontslagen, 9 opnames, 2 o.k. patiënten, bijna alle patiënten hadden op andere tijdstippen i.v. medicatie). Een patiënt die vrijdag ontslagen was zat op ons te wachten voor het verwijderen van hechtingen, we hadden het echter zo druk dat we haar helemaal vergaten! Toen we tegen 3 uur aan haar dachten konden we haar nergens vinden. Hopelijk komt ze nog terug. De verpleegkundige vroeg aan mij of ze eerder weg mocht omdat ze nog zo lang moest lopen. Ik ben de beroerdste niet dus ging ze om half 5 richting huis.

De avond heb ik gespendeerd aan het schoonmaken van ons huis(jaja ik was zo waar een echte poetsvrouw), het doen van de was en het schrijven van dit verslag.
De aankomende tijd staat er niks op de planning, aangezien we de rest van de week moeten werken en volgende week ook 5 dagen blijven we de aankomende tijd rondom en in het huis. Maar ons kennende maken we vast genoeg mee om weer een paar pagina’s met avonturen te vullen.

Liefs Jessica.