Primitief
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
24 Oktober 2011 | Malawi, Mzuzu
Munire,
Bedankt allemaal voor jullie leuke reacties! Zeker leuk om van iedereen iets te horen. Hopelijk is de verhuizing van mijn werk goed verlopen, en voelen jullie je allemaal al thuis in Duiven. Ben benieuwd naar het eindresultaat!
Het was weer een week vol eigenaardige belevenissen, dus tip: lees verder!
Dinsdag 18-10-11:
Vandaag ging de wekker om 6:45, om 7:30 zat ik in uniform op ‘’the nurses station’’. Ik werkte die dag samen met Christina, een hele aardige collega. Na het ochtend report en de overdracht begonnen we met medicatie bestellen. Ik ben vanuit Nederland gewend dat de apotheek naar de afdeling komt, in de medicatieklapper kijkt en dan zelf de bestellingen opneemt. Hier gaat dat totaal anders. Er zijn twee schriften(een voor antibiotica en een voor overige medicatie), hierin schrijf je als verpleegkundige de naam van de patiënt, het medicijn, hoe vaak de patiënt het gebruikt en voor hoe lang nog(dat is vooral bij antibiotica belangrijk). In deze boeken bestel je ook schorten, handschoenen(die ze meer dan genoeg hebben!), alcohol, venflons etc. Hierna breng je dit naar de apotheek toe, waarna je het aan het einde van de middag kan ophalen. Nu ik het een paar keer heb gedaan krijg ik er gelukkig routine in!
Toen Christina en ik een opname samen hadden gedaan zei ze tegen mij ‘’if the veins are visable you put in the canule’’, verlegen zei ik ‘’only if they are really visable!’’. Wat bleek? Ze waren hartstikke zichtbaar, dus heb ik officieel mijn eerste venflon ingebracht! Achteraf natuurlijk helemaal geen big deal, maarja dat is vaak zo met verpleegtechnische handelingen.
Op dinsdag en donderdag is het o.k. dag, vandaag stonden er twee TAH(Total Abdominal Hystorectomy) gepland, samen met Christina heb ik de voorbereiding gedaan. Hier in het ziekenhuis is het echter normaal dat een schoonmaker de patiënt naar de o.k. brengt.
Over takenverdeling gesproken dit ligt hier nogal bijzonder. Er zijn schoonmakers(in groen uniform), die zijn letterlijk van alle markten thuis! Zij halen patiënten op van de poli, besluiten op welke kamer patiënten opgenomen worden, maken de bedden klaar, brengen patiënten naar de o.k., brengen monsters naar het lab, halen medicatie op, brengen patiënten naar röntgen etc. Ze dienen nog net niet de medicatie zelf toe! Maar het scheelt niet veel, wat een top vrouwen! Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat zij tegen een uur of twee helemaal uitgeteld in het kantoor liggen(letterlijk!). Hiernaast zijn er afdelingsassistenten(in blauw uniform) zij assisteren de verpleegkundige, het enige wat zij meer (mogen)doen dan de schoonmakers is het meten van de vitale functies. En dan is er natuurlijk de verpleegkundige(in wit uniform), zij dient medicatie toe, loopt de artsen visite en verricht andere verpleegtechnische handelingen.
Opvallend vandaag was dat er een patiënt was die een waakinfuus had, zij was opgenomen met de diagnose milde CVA en ontregelde bloedsuiker. Een familielid kwam aan het einde van de dag naar ons toe dat ze het toch wel vreemd vond dat het infuus vanaf de vorige avond 18:00 tot aan toen(16:00) in de wasbak had gelegen. De verpleegkundige ging hierop(voor het eerst die dag!) naar de patiënt toe, de bloedsuiker was veel te hoog! Kun je het je voorstellen dat iemand een infuus heeft wat de hele dag in de wasbak ligt? Ik was er wel even van ondersteboven.
Woensdag 19-10-11:
Vandaag was een schooldag, Brigith en ik hebben dan ook hard gewerkt aan het aanpassen van onze leerdoelen op de afdeling. Wij hebben een aantal goede doelen bedacht(al zeggen we zelf), hierover lezen jullie meer bij vrijdag omdat we dan een gesprek hebben op stage over de haalbaarheid van de doelen. Vandaag wilde wij ook op internet, wij zijn wel drie keer naar het gebouw toegelopen, maar alle drie de keren was er geen internet. Het is heel frustrerend kan ik je vertellen! Nu dit soort(in mijn ogen basis behoeften) niet beschikbaar zijn ga je pas waarderen wat je thuis voor normaal neemt. Neem bijvoorbeeld het licht. In we woonkamer doet het licht het al een paar dagen niet, aangezien het hier om 18:00 al donker wordt is dit erg frustrerend! We zijn dan ook genoodzaakt om in de gang te gaan zitten waar wij wel licht hebben. Ook hebben wij nog geen warm water, nu we het niet hebben merk ik pas hoe fijn het is om te hebben! Al deze zaken hebben wij natuurlijk aangegeven, en er zou iemand komen, maarja dit is Afrika he ;).
Donderdag 20-10-11:
Vandaag werkte ik op stage met een collega die normaal op de kinderafdeling werkte, de nachtdienst(Tameka, waar ik vorige week vier dagen mee had gewerkt) zei doodleuk tegen mijn collega ‘’its oke Jessica will guide you’’. Dit verschilt niet zo heel erg met Nederland, waar ik ook vaak genoeg voor het blok ben gezet en op een afdeling als stagiaire moest werken met een invalkracht.
De dokter sprak ons erop aan dat wij twee dagen niet hadden gerapporteerd over de o.k. patiënten(dinsdag opgenomen voor TAH), en dat wij niet naar de patiënten in isolatie toegaan. Isolatie ligt iets verder van de vrouwenafdeling af, hierdoor worden deze patiënten vaak ‘’vergeten’’. Aan het einde van de dag wordt dan ook vaak gezegd ‘’we dident go to isolation, we will ask the nightshift’’. Die patiënten zien dan de hele dag geen verpleegkundige…..
Vandaag hebben wij een vrouw opgenomen met een dreigende abortus, zij is 25 jaar oud en 16 weken en 5 dagen zwanger. Na een scan bleek dat zij te weinig vruchtwater had en dat de hartslag van het kindje erg zwak was. Het plan van de arts was om te wachten op spontane abortus. Ik schrok hier erg van, ik weet niet precies hoe dit in Nederland gaat want ik heb geen ervaring hierin maar ik kan mij niet voorstellen dat er dan gewacht wordt op een spontane abortus. Het lijkt mij dat er dan weeën opwekkende medicijnen gegeven worden of dat het kind met een keizersnee gehaald wordt(klopt dit Yvonne???, vrijdag middag toen ik naar huis ging was er nog steeds niks gebeurd).
Die middag heb ik met mijn collega even gechilled op de kinderafdeling bij Brigith, dit is geen raar fenomeen hier. Het is normaal dat personeel op banken ligt, op de gang hangen of over tafel heen liggen met hun hoofd. Vaak als ik door de gang loop ligt/zit er wel ergens een groep personeel te chillen. Soms stoort dit mij, maar het verbaasd mij vooral. Hebben zij dan niks te doen? Soms zit je een hele middag(van 2 uur tot 5 uur) op het kantoor. In Nederland zou ik in die tijd naar patiënten toe gaan en een gesprek aanknopen, of voorlichting geven of iets dergelijks. Hier heb ik dat eigenlijk nog niet meegemaakt. Het kan zo zijn dat de verpleegkundige een patiënt de hele dienst niet ziet(op de medicatie en vitale functie ronde na)….
Toen ik na mijn dienst Brigith ging ophalen om naar huis te gaan vertelde zij mij dat zij bloed over haar uniform heen had gehad en iets op haar voet. Hier dachten wij verder niet echt bij na, toen we eenmaal thuis zaten merkte ik aan Brigith dat ze zich toch wel zorgen maakte. Ik probeerde het voor haar te relativeren(met een prikaccident is de kans op transmissie 0,5%, en met de foute opmerking ‘’misschien moet je maar met PEP medicatie starten’’), maar ik zag in dat ik actie moest ondernemen! Wij zijn toen naar het ziekenhuis toe gegaan, en hebben de situatie uitgelegd aan een verpleegkundige. Brigith was zo van streek dat ik het woord voor haar heb gedaan, er werd gelijk iemand gebeld die over het protocol gaat rondom bloed incidenten. Na de situatie nogmaals uitgelegd te hebben aan die man, zei hij dat ze maar moest starten met PEP medicatie en dat er dan morgen verder gekeken werd. Wij hadden echter vanuit school meegekregen dat als je met PEP medicatie start je terug naar huis moest, dus wij vroegen of er nog een optie was. Die man besloot om naar de patiënt toe te gaan en te vragen of zij een HIV test wilde doen, zodat wij informatie zouden hebben over haar status. De vrouw ging gelukkig akkoord(iemand mag weigeren zei hij, maar dan nemen ze vaak toch bloed af onder het mom van medische noodzaak). De vrouw vertelde dat zij 3 maanden geleden getest was en negatief was, dit luchtte enigszins op, maar het bleef spannend. Brigith was zelfs zo gespannen dat ze aan mij vroeg ‘’ziet ze eruit als iemand met HIV?’’, terwijl ze dondersgoed weet dat je dat niet aan het uiterlijk kan zien!
Brigith moest ook getest worden, dit mocht ik doen van de man! Eerst zei ik nee, maar hoe vaak krijg je nou die kans? Dus heb ik Brigith geprikt in haar vingen en het bloed werd via een pipet op een meter gedaan. Je moet denken aan het concept van een zwangerschapstest, we moesten dan ook 15 minuten wachten op de uitslag. Het waren letterlijk de langste 15 minuten van mijn leven! Ook al betrof het mij niet moest ik erg mijn best doen om kalm te blijven, en de tranen in te houden. Ik kan niet beschrijven hoe erg wij hier op elkaar zijn aangewezen en wat voor band wij nu ontwikkeld hebben. Iets wat Brigith overkomt, overkomt mij en visa versa. Ik wilde echter sterk blijven voor Brigith!
Die man leidde ons gelukkig af met leuk gespreksstof! Hij heeft een bizar beeld van Nederland, hij is in de veronderstelling dat wij alles koken in melk, en dat wij overal melk bij drinken. Toen ik de grap ‘’yeah we all have cows in our backyard so we get the freshest milk every morning’’ maakte nam hij mij serieus! Hahaha.
Toen de 15 minuten om waren bleek dat de vrouw nog steeds HIV negatief is waren Brigith en ik erg opgelucht(B zelf is ook negatief ;) )! Het heeft er wel voor gezorgd dat wij onze situatie nu beter kunnen relativeren. Dat we koud water hebben, geen licht in de woonkamer, dat het warm is, en dat het internet het niet doet, dat zijn nu allemaal kleinere zaken geworden. Het heeft onze ogen geopend voor hoe voorzichtig wij moeten zijn, dit wisten wij natuurlijk wel maar dat is nu duidelijker geworden aan de hand van een praktijk voorbeeld.
Vrijdag 21-10-11:
Vandaag kreeg ik de overdracht van de nachtdienst omdat de vroege dienst er nog niet was. Het is niet ongewoon dat personeel ‘’iets’’ te laat op het werk komt. Meestal komen zij rond 8 uur half 9 binnen…
Vandaag heb ik de artsenvisite zelfstandig gelopen, de arts kwam het kantoor binnen toen mijn collega even weg was. Omdat ik twee keer met de artsenvisite mee was gelopen dacht ik dat ik het wel aan kon. Dit bleek ook zo te zijn, ik heb een arts die met de patiënten in de lokale taal praat maar dit wel vertaald naar het Engels voor mij. Het enige wat ik een ramp vind is het handschrift van de artsen! Het is heel moeilijk te ontcijferen, maarja dit verschilt niet van Nederlandse artsen. Volgens mij is het onmogelijk om arts te zijn en een mooi handschrift te hebben.
Om 10:00 hadden Brigith en ik gesprek met Angelin en Florence over onze leerdoelen voor de aankomende periode. Tijdens het gesprek zijn de volgende leerdoelen besproken en goedgekeurd:
• We gaan een diabetes checklist maken(zie casus van dinsdag waarom ;) ). Op deze checklist kunnen de verpleegkundigen de bloedsuiker waarden van de patiënt invullen, maar zal ook een algemeen bij spuit schema staan(hier maken ze geen persoonlijke) en de symptomen van een hypo en hyper.
• We gaan een werkbriefje maken. Wij zijn zelf gewend om een briefje bij te houden met de bijzonderheden van de overdracht, medicatie tijden, afspraken, of iemand een infuus heeft etc. Hier wordt nogal eens iets vergeten(bijv. medicatie), om dit te voorkomen willen wij een werkbriefje implementeren zodat de verpleegkundigen een overzicht hebben voor iedere patiënt.
• We gaan een inwerkplan maken voor buitenlandse verpleegkunde studenten die stage gaan lopen in het St. John’s Hospital. Wij miste deze twee weken houvast, door een inwerkplan te maken voor beginnende studenten zal de inwerkperiode soepeler verlopen en wordt niks vergeten te vertellen.
• Patiënten die voor o.k. gaan tekenen een toestemmingsformulier. Zij geven hierop toestemming voor alle handelingen die de dokter noodzakelijk acht tijdens de operatie. Angelin gaf echter aan dat dit formulier niet volledig is(er staat alleen: ik geef toestemming aan de arts voor alle medische handelingen, met een stippellijn voor een handtekening). Wij willen dit formulier veranderen zodat de patiënt beter op de hoogte is van wat er allemaal gaat gebeuren en wat er eventueel kan gebeuren.
• Patiënten die terug komen van o.k. hebben speciale zorg nodig, hiervoor willen wij een checklist ontwikkelen. Hierop staat stap voor stap beschreven wat de verpleegkundige zou moeten doen, en kan zij het aftekenen/invullen als zij het gedaan heeft.
Er zijn nog meer doelen(zo willen we een sticker ontwikkelen die de verpleegkundigen op een infuuszak kunnen plakken zodat ze er niet op hoeven te schrijven), maar nu hebben jullie een beetje een idee waarmee wij ons de aankomende tijd bezig gaan houden.
Vandaag werkte ik met dezelfde collega, toen ik aan haar vroeg wat ze eigenlijk leuker vindt(de kinder of vrouwenafdeling) antwoordde zij dat ze de kinderafdeling leuker vindt. Waarom? Omdat de kamers daar dichter bij elkaar liggen en ze niet zo veel hoeft te lopen, hahahaha! Wij zijn vandaag dan ook niet naar isolatie geweest, hoewel daar wel 2 patiënten lagen…….
Ik heb s ’middags gezelschap gehad van een kip in het kantoor, het is trouwens ook helemaal niet bijzonder dat er honden, katten, kippen en andere dieren door het ziekenhuis heen lopen. De rest van de dag is verlopen zonder bijzonderheden.
S ’avonds gingen wij uit eten, ik wilde lekker een hamburger bestellen maar ze hadden alleen maar rijst! Absurd, toen zijn we naar een ander restaurant gegaan(genaamd Obrigado, een erg leuk restaurant), maar daar hadden ze ook geen hamburger! Dus maar gewoon frietjes genomen.
Zaterdag 22-10-11:
Vandaag zijn wij naar de teen club gegaan. Dit is een club voor kinderen met HIV, hier komen zij samen voor educatie, spel, counsling maar ook om te zien dat zij niet alleen zijn! Het zou om 8 uur beginnen, maar de leiding had ons gezegd dat wij pas om 9 uur hoefde te komen omdat kinderen langzaamaan binnen druppelen. Om 9 uur was nog lang niet iedereen er, om kwart voor 10 begonnen we met het programma. Brigith en ik moesten mee dansen, tot grote hilariteit van iedereen. Ik moet toegeven dat het een beetje gênant was, maar ik danste alsof ik in de Aspen stond, hahaha! Er werd gesproken in de lokale taal dus wij kregen niet veel mee, het onderwerp was seksueel gedrag en lichamelijke veranderingen in de puberteit. Er waren 14 kinderen aanwezig, meer jongen dan meiden. Toen er gevraagd werd wat sperma is antwoordde een jongen van 13 ‘’its a drop of liquid from a mens organ that drops into a womans organ to produce a baby’’. Schattig!!!
Ik hoop dat de kinderen er iets van leren, want zij moeten de rest van hun leven omgaan met HIV en het stigma dat hieromheen hangt in Malawi. Wat wel opvallend was, was dat er een moeder was die uit haar tas een lege fles cola haalde en de volle cola fles van haar kind aannam en in haar tas stopte. Het kind leverde vervolgens de lege fles in bij de leiding. Dit gaf mij een klein beetje het idee dat het voor de ouders ook mooi meegenomen is dat er eten en drinken uitgedeeld wordt. De snoepjes die uitgedeeld werden aan het einde van de bijeenkomst werden ook door alle kinderen ingeleverd bij hun ouders.
Die middag zijn wij boodschappen gaan doen, wij zijn naar de markt geweest waar wij voldoende groente en aardappels hebben gehaald voor een paar dagen. We hebben ook meel en melk meegenomen, waardoor we s ’avonds pannenkoeken konden eten! We twijfelde er een beetje aan maar het is goed te eten. We hadden zelfs pannenkoekenstroop gevonden om erop te doen. Zeker voor herhaling vatbaar!
De aankomende week gaan we 4 dagen stage lopen en een dag aan school werken. Wij hopen dat we aankomend weekend naar Liwonde National Park kunnen!
Liefs Jessica.
Bedankt allemaal voor jullie leuke reacties! Zeker leuk om van iedereen iets te horen. Hopelijk is de verhuizing van mijn werk goed verlopen, en voelen jullie je allemaal al thuis in Duiven. Ben benieuwd naar het eindresultaat!
Het was weer een week vol eigenaardige belevenissen, dus tip: lees verder!
Dinsdag 18-10-11:
Vandaag ging de wekker om 6:45, om 7:30 zat ik in uniform op ‘’the nurses station’’. Ik werkte die dag samen met Christina, een hele aardige collega. Na het ochtend report en de overdracht begonnen we met medicatie bestellen. Ik ben vanuit Nederland gewend dat de apotheek naar de afdeling komt, in de medicatieklapper kijkt en dan zelf de bestellingen opneemt. Hier gaat dat totaal anders. Er zijn twee schriften(een voor antibiotica en een voor overige medicatie), hierin schrijf je als verpleegkundige de naam van de patiënt, het medicijn, hoe vaak de patiënt het gebruikt en voor hoe lang nog(dat is vooral bij antibiotica belangrijk). In deze boeken bestel je ook schorten, handschoenen(die ze meer dan genoeg hebben!), alcohol, venflons etc. Hierna breng je dit naar de apotheek toe, waarna je het aan het einde van de middag kan ophalen. Nu ik het een paar keer heb gedaan krijg ik er gelukkig routine in!
Toen Christina en ik een opname samen hadden gedaan zei ze tegen mij ‘’if the veins are visable you put in the canule’’, verlegen zei ik ‘’only if they are really visable!’’. Wat bleek? Ze waren hartstikke zichtbaar, dus heb ik officieel mijn eerste venflon ingebracht! Achteraf natuurlijk helemaal geen big deal, maarja dat is vaak zo met verpleegtechnische handelingen.
Op dinsdag en donderdag is het o.k. dag, vandaag stonden er twee TAH(Total Abdominal Hystorectomy) gepland, samen met Christina heb ik de voorbereiding gedaan. Hier in het ziekenhuis is het echter normaal dat een schoonmaker de patiënt naar de o.k. brengt.
Over takenverdeling gesproken dit ligt hier nogal bijzonder. Er zijn schoonmakers(in groen uniform), die zijn letterlijk van alle markten thuis! Zij halen patiënten op van de poli, besluiten op welke kamer patiënten opgenomen worden, maken de bedden klaar, brengen patiënten naar de o.k., brengen monsters naar het lab, halen medicatie op, brengen patiënten naar röntgen etc. Ze dienen nog net niet de medicatie zelf toe! Maar het scheelt niet veel, wat een top vrouwen! Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat zij tegen een uur of twee helemaal uitgeteld in het kantoor liggen(letterlijk!). Hiernaast zijn er afdelingsassistenten(in blauw uniform) zij assisteren de verpleegkundige, het enige wat zij meer (mogen)doen dan de schoonmakers is het meten van de vitale functies. En dan is er natuurlijk de verpleegkundige(in wit uniform), zij dient medicatie toe, loopt de artsen visite en verricht andere verpleegtechnische handelingen.
Opvallend vandaag was dat er een patiënt was die een waakinfuus had, zij was opgenomen met de diagnose milde CVA en ontregelde bloedsuiker. Een familielid kwam aan het einde van de dag naar ons toe dat ze het toch wel vreemd vond dat het infuus vanaf de vorige avond 18:00 tot aan toen(16:00) in de wasbak had gelegen. De verpleegkundige ging hierop(voor het eerst die dag!) naar de patiënt toe, de bloedsuiker was veel te hoog! Kun je het je voorstellen dat iemand een infuus heeft wat de hele dag in de wasbak ligt? Ik was er wel even van ondersteboven.
Woensdag 19-10-11:
Vandaag was een schooldag, Brigith en ik hebben dan ook hard gewerkt aan het aanpassen van onze leerdoelen op de afdeling. Wij hebben een aantal goede doelen bedacht(al zeggen we zelf), hierover lezen jullie meer bij vrijdag omdat we dan een gesprek hebben op stage over de haalbaarheid van de doelen. Vandaag wilde wij ook op internet, wij zijn wel drie keer naar het gebouw toegelopen, maar alle drie de keren was er geen internet. Het is heel frustrerend kan ik je vertellen! Nu dit soort(in mijn ogen basis behoeften) niet beschikbaar zijn ga je pas waarderen wat je thuis voor normaal neemt. Neem bijvoorbeeld het licht. In we woonkamer doet het licht het al een paar dagen niet, aangezien het hier om 18:00 al donker wordt is dit erg frustrerend! We zijn dan ook genoodzaakt om in de gang te gaan zitten waar wij wel licht hebben. Ook hebben wij nog geen warm water, nu we het niet hebben merk ik pas hoe fijn het is om te hebben! Al deze zaken hebben wij natuurlijk aangegeven, en er zou iemand komen, maarja dit is Afrika he ;).
Donderdag 20-10-11:
Vandaag werkte ik op stage met een collega die normaal op de kinderafdeling werkte, de nachtdienst(Tameka, waar ik vorige week vier dagen mee had gewerkt) zei doodleuk tegen mijn collega ‘’its oke Jessica will guide you’’. Dit verschilt niet zo heel erg met Nederland, waar ik ook vaak genoeg voor het blok ben gezet en op een afdeling als stagiaire moest werken met een invalkracht.
De dokter sprak ons erop aan dat wij twee dagen niet hadden gerapporteerd over de o.k. patiënten(dinsdag opgenomen voor TAH), en dat wij niet naar de patiënten in isolatie toegaan. Isolatie ligt iets verder van de vrouwenafdeling af, hierdoor worden deze patiënten vaak ‘’vergeten’’. Aan het einde van de dag wordt dan ook vaak gezegd ‘’we dident go to isolation, we will ask the nightshift’’. Die patiënten zien dan de hele dag geen verpleegkundige…..
Vandaag hebben wij een vrouw opgenomen met een dreigende abortus, zij is 25 jaar oud en 16 weken en 5 dagen zwanger. Na een scan bleek dat zij te weinig vruchtwater had en dat de hartslag van het kindje erg zwak was. Het plan van de arts was om te wachten op spontane abortus. Ik schrok hier erg van, ik weet niet precies hoe dit in Nederland gaat want ik heb geen ervaring hierin maar ik kan mij niet voorstellen dat er dan gewacht wordt op een spontane abortus. Het lijkt mij dat er dan weeën opwekkende medicijnen gegeven worden of dat het kind met een keizersnee gehaald wordt(klopt dit Yvonne???, vrijdag middag toen ik naar huis ging was er nog steeds niks gebeurd).
Die middag heb ik met mijn collega even gechilled op de kinderafdeling bij Brigith, dit is geen raar fenomeen hier. Het is normaal dat personeel op banken ligt, op de gang hangen of over tafel heen liggen met hun hoofd. Vaak als ik door de gang loop ligt/zit er wel ergens een groep personeel te chillen. Soms stoort dit mij, maar het verbaasd mij vooral. Hebben zij dan niks te doen? Soms zit je een hele middag(van 2 uur tot 5 uur) op het kantoor. In Nederland zou ik in die tijd naar patiënten toe gaan en een gesprek aanknopen, of voorlichting geven of iets dergelijks. Hier heb ik dat eigenlijk nog niet meegemaakt. Het kan zo zijn dat de verpleegkundige een patiënt de hele dienst niet ziet(op de medicatie en vitale functie ronde na)….
Toen ik na mijn dienst Brigith ging ophalen om naar huis te gaan vertelde zij mij dat zij bloed over haar uniform heen had gehad en iets op haar voet. Hier dachten wij verder niet echt bij na, toen we eenmaal thuis zaten merkte ik aan Brigith dat ze zich toch wel zorgen maakte. Ik probeerde het voor haar te relativeren(met een prikaccident is de kans op transmissie 0,5%, en met de foute opmerking ‘’misschien moet je maar met PEP medicatie starten’’), maar ik zag in dat ik actie moest ondernemen! Wij zijn toen naar het ziekenhuis toe gegaan, en hebben de situatie uitgelegd aan een verpleegkundige. Brigith was zo van streek dat ik het woord voor haar heb gedaan, er werd gelijk iemand gebeld die over het protocol gaat rondom bloed incidenten. Na de situatie nogmaals uitgelegd te hebben aan die man, zei hij dat ze maar moest starten met PEP medicatie en dat er dan morgen verder gekeken werd. Wij hadden echter vanuit school meegekregen dat als je met PEP medicatie start je terug naar huis moest, dus wij vroegen of er nog een optie was. Die man besloot om naar de patiënt toe te gaan en te vragen of zij een HIV test wilde doen, zodat wij informatie zouden hebben over haar status. De vrouw ging gelukkig akkoord(iemand mag weigeren zei hij, maar dan nemen ze vaak toch bloed af onder het mom van medische noodzaak). De vrouw vertelde dat zij 3 maanden geleden getest was en negatief was, dit luchtte enigszins op, maar het bleef spannend. Brigith was zelfs zo gespannen dat ze aan mij vroeg ‘’ziet ze eruit als iemand met HIV?’’, terwijl ze dondersgoed weet dat je dat niet aan het uiterlijk kan zien!
Brigith moest ook getest worden, dit mocht ik doen van de man! Eerst zei ik nee, maar hoe vaak krijg je nou die kans? Dus heb ik Brigith geprikt in haar vingen en het bloed werd via een pipet op een meter gedaan. Je moet denken aan het concept van een zwangerschapstest, we moesten dan ook 15 minuten wachten op de uitslag. Het waren letterlijk de langste 15 minuten van mijn leven! Ook al betrof het mij niet moest ik erg mijn best doen om kalm te blijven, en de tranen in te houden. Ik kan niet beschrijven hoe erg wij hier op elkaar zijn aangewezen en wat voor band wij nu ontwikkeld hebben. Iets wat Brigith overkomt, overkomt mij en visa versa. Ik wilde echter sterk blijven voor Brigith!
Die man leidde ons gelukkig af met leuk gespreksstof! Hij heeft een bizar beeld van Nederland, hij is in de veronderstelling dat wij alles koken in melk, en dat wij overal melk bij drinken. Toen ik de grap ‘’yeah we all have cows in our backyard so we get the freshest milk every morning’’ maakte nam hij mij serieus! Hahaha.
Toen de 15 minuten om waren bleek dat de vrouw nog steeds HIV negatief is waren Brigith en ik erg opgelucht(B zelf is ook negatief ;) )! Het heeft er wel voor gezorgd dat wij onze situatie nu beter kunnen relativeren. Dat we koud water hebben, geen licht in de woonkamer, dat het warm is, en dat het internet het niet doet, dat zijn nu allemaal kleinere zaken geworden. Het heeft onze ogen geopend voor hoe voorzichtig wij moeten zijn, dit wisten wij natuurlijk wel maar dat is nu duidelijker geworden aan de hand van een praktijk voorbeeld.
Vrijdag 21-10-11:
Vandaag kreeg ik de overdracht van de nachtdienst omdat de vroege dienst er nog niet was. Het is niet ongewoon dat personeel ‘’iets’’ te laat op het werk komt. Meestal komen zij rond 8 uur half 9 binnen…
Vandaag heb ik de artsenvisite zelfstandig gelopen, de arts kwam het kantoor binnen toen mijn collega even weg was. Omdat ik twee keer met de artsenvisite mee was gelopen dacht ik dat ik het wel aan kon. Dit bleek ook zo te zijn, ik heb een arts die met de patiënten in de lokale taal praat maar dit wel vertaald naar het Engels voor mij. Het enige wat ik een ramp vind is het handschrift van de artsen! Het is heel moeilijk te ontcijferen, maarja dit verschilt niet van Nederlandse artsen. Volgens mij is het onmogelijk om arts te zijn en een mooi handschrift te hebben.
Om 10:00 hadden Brigith en ik gesprek met Angelin en Florence over onze leerdoelen voor de aankomende periode. Tijdens het gesprek zijn de volgende leerdoelen besproken en goedgekeurd:
• We gaan een diabetes checklist maken(zie casus van dinsdag waarom ;) ). Op deze checklist kunnen de verpleegkundigen de bloedsuiker waarden van de patiënt invullen, maar zal ook een algemeen bij spuit schema staan(hier maken ze geen persoonlijke) en de symptomen van een hypo en hyper.
• We gaan een werkbriefje maken. Wij zijn zelf gewend om een briefje bij te houden met de bijzonderheden van de overdracht, medicatie tijden, afspraken, of iemand een infuus heeft etc. Hier wordt nogal eens iets vergeten(bijv. medicatie), om dit te voorkomen willen wij een werkbriefje implementeren zodat de verpleegkundigen een overzicht hebben voor iedere patiënt.
• We gaan een inwerkplan maken voor buitenlandse verpleegkunde studenten die stage gaan lopen in het St. John’s Hospital. Wij miste deze twee weken houvast, door een inwerkplan te maken voor beginnende studenten zal de inwerkperiode soepeler verlopen en wordt niks vergeten te vertellen.
• Patiënten die voor o.k. gaan tekenen een toestemmingsformulier. Zij geven hierop toestemming voor alle handelingen die de dokter noodzakelijk acht tijdens de operatie. Angelin gaf echter aan dat dit formulier niet volledig is(er staat alleen: ik geef toestemming aan de arts voor alle medische handelingen, met een stippellijn voor een handtekening). Wij willen dit formulier veranderen zodat de patiënt beter op de hoogte is van wat er allemaal gaat gebeuren en wat er eventueel kan gebeuren.
• Patiënten die terug komen van o.k. hebben speciale zorg nodig, hiervoor willen wij een checklist ontwikkelen. Hierop staat stap voor stap beschreven wat de verpleegkundige zou moeten doen, en kan zij het aftekenen/invullen als zij het gedaan heeft.
Er zijn nog meer doelen(zo willen we een sticker ontwikkelen die de verpleegkundigen op een infuuszak kunnen plakken zodat ze er niet op hoeven te schrijven), maar nu hebben jullie een beetje een idee waarmee wij ons de aankomende tijd bezig gaan houden.
Vandaag werkte ik met dezelfde collega, toen ik aan haar vroeg wat ze eigenlijk leuker vindt(de kinder of vrouwenafdeling) antwoordde zij dat ze de kinderafdeling leuker vindt. Waarom? Omdat de kamers daar dichter bij elkaar liggen en ze niet zo veel hoeft te lopen, hahahaha! Wij zijn vandaag dan ook niet naar isolatie geweest, hoewel daar wel 2 patiënten lagen…….
Ik heb s ’middags gezelschap gehad van een kip in het kantoor, het is trouwens ook helemaal niet bijzonder dat er honden, katten, kippen en andere dieren door het ziekenhuis heen lopen. De rest van de dag is verlopen zonder bijzonderheden.
S ’avonds gingen wij uit eten, ik wilde lekker een hamburger bestellen maar ze hadden alleen maar rijst! Absurd, toen zijn we naar een ander restaurant gegaan(genaamd Obrigado, een erg leuk restaurant), maar daar hadden ze ook geen hamburger! Dus maar gewoon frietjes genomen.
Zaterdag 22-10-11:
Vandaag zijn wij naar de teen club gegaan. Dit is een club voor kinderen met HIV, hier komen zij samen voor educatie, spel, counsling maar ook om te zien dat zij niet alleen zijn! Het zou om 8 uur beginnen, maar de leiding had ons gezegd dat wij pas om 9 uur hoefde te komen omdat kinderen langzaamaan binnen druppelen. Om 9 uur was nog lang niet iedereen er, om kwart voor 10 begonnen we met het programma. Brigith en ik moesten mee dansen, tot grote hilariteit van iedereen. Ik moet toegeven dat het een beetje gênant was, maar ik danste alsof ik in de Aspen stond, hahaha! Er werd gesproken in de lokale taal dus wij kregen niet veel mee, het onderwerp was seksueel gedrag en lichamelijke veranderingen in de puberteit. Er waren 14 kinderen aanwezig, meer jongen dan meiden. Toen er gevraagd werd wat sperma is antwoordde een jongen van 13 ‘’its a drop of liquid from a mens organ that drops into a womans organ to produce a baby’’. Schattig!!!
Ik hoop dat de kinderen er iets van leren, want zij moeten de rest van hun leven omgaan met HIV en het stigma dat hieromheen hangt in Malawi. Wat wel opvallend was, was dat er een moeder was die uit haar tas een lege fles cola haalde en de volle cola fles van haar kind aannam en in haar tas stopte. Het kind leverde vervolgens de lege fles in bij de leiding. Dit gaf mij een klein beetje het idee dat het voor de ouders ook mooi meegenomen is dat er eten en drinken uitgedeeld wordt. De snoepjes die uitgedeeld werden aan het einde van de bijeenkomst werden ook door alle kinderen ingeleverd bij hun ouders.
Die middag zijn wij boodschappen gaan doen, wij zijn naar de markt geweest waar wij voldoende groente en aardappels hebben gehaald voor een paar dagen. We hebben ook meel en melk meegenomen, waardoor we s ’avonds pannenkoeken konden eten! We twijfelde er een beetje aan maar het is goed te eten. We hadden zelfs pannenkoekenstroop gevonden om erop te doen. Zeker voor herhaling vatbaar!
De aankomende week gaan we 4 dagen stage lopen en een dag aan school werken. Wij hopen dat we aankomend weekend naar Liwonde National Park kunnen!
Liefs Jessica.
-
24 Oktober 2011 - 14:16
Rianne:
Nounou, wat lange verhalen schrijven betreft kan jij er ook aardig wat van!! ;) Je moeder was vanochtend hier en vertelde al over het incident van Brigith en over de stroomuitval en koude douche.. Wat zal je genieten in NL als je al die luxe dan weer hebt!
Fijn trouwens, zo'n kip in het ziekenhuis! Ook goed om te weten dat die Afrikanen zo lui zijn! Als je dan zelf een x een nachtje niet zo goed hebt geslapen, doe je dat dus gewoon tijdens stage! :)
Ik zal mn moeder zeggen dat ze even moet checken of je gelijk had, wat die miskraam betreft! Tot je volgende verslag! -
24 Oktober 2011 - 14:32
Sabrina:
Hee Jessica,
Ik heb tot nu toe elk verhaal nog van je gelezen. Je schrijft erg leuk en ook interessant om te lezen allemaal.
En wat goed van de venflon, bij mij ging die helaas mis op B1 de eerste keer, dus klasse! En trouwens, die leerdoelen zijn hier in Ned. allemaal vanzelfsprekend, met de bloedsuiker lijst, dus een goed initiatief!
Ik kijk weer uit naar je nieuwe verslag.
Liefs Sabrina -
24 Oktober 2011 - 15:04
Ashendriks@hotmail.n:
Hi Jessica, meid wat een dingen maak je mee hier... Als je al niet volwassen was ben je 't nu wel... !! Wat een verhaal met brigith, kan me die spanning en daarna opluchting helemaal voorstellen... zie 't gewoon voor me...! Goed bezig jullie.., hou je koppie erbij daar dame...wacht af op volgende verhaal... p/s je gaat nog s schrijfster worden :))) dikke knuffel ook voor brigith, as -
24 Oktober 2011 - 15:26
Yvonne:
Hoi hoi, wat een lang verhaal heb je weer geschreven, zeg... Om je vraag te beantwoorden over de zwangerschap, in Nederland is een baby pas bij 2 weken levensvatbaar. De kans dat deze vrouw dus een keizersnede gaat krijgen is dus nihil, want dan wachten ze toch liever op een spontane "miskraam". Verder kan het een aantal medische redenen hebben waardoor er weinig vruchtwater is, maar vaak is er dan toch iets ernstigs aan de hand.Ik lees dat de baby ook een slechte hartslag heeft en denk dat ze daarom ook even afwachten wat het lichaam zelf gaat doen. Wat betreft weeen-opwekkende medicijnen; de arts beslist hiervoor pas als de baby een grotere kans heeft op een betere groei buiten de baarmoeder. Maar daar is hier natuurlijk geen sprake van. Maar joh, als ik lees hoe alles daar gaat in dat verre Malawi, hebben ze hier misschien ook een andere visie op.
Nou, ik hoop dat het voor die vrouw toch meevalt en dat ze door medicijnen of bedrust misschien een beetje hoop kan krijgen.
Geniet verder van alle bijzondere dingen die je meemaakt en tot het volgende verslag maar weer.
Yvonne -
24 Oktober 2011 - 15:28
Yvonne:
Hee, even een foutje, de baby is bij 24 weken levensvatbaar, niet bij 2, haha... -
24 Oktober 2011 - 15:53
Caeleste:
Hee Jessica!
Ook jij maakt een hoop mee zo te lezen leuk hoor.
handschrift van arsten zijn volgens mij inderdaad altijd onleesbaar .... dus dat is niks nieuws indd :p
Lief dat je zo meegaan met Brigith was, (natuurlijk ook wel lochies)
Liefss -
24 Oktober 2011 - 16:25
Claudia :
nou wat een lang verhaal weer, somige dingen wisten we al en andere niet. maar julli doen het hartstike goed daar hoor en wat een doelen dat is nog heel wat werk zeg.
handig hé z'n vriendin van je moeder hahaha.
nou een fijne werkweek en tot mails
gr en een dikke knuffel ook van papa -
24 Oktober 2011 - 16:26
Fleur:
Heey jessie!! Jullie maken echt wat mee he!Gelukkig is dat van Brigith goed afgelopen!
Jullie hebben iig goede doelen gemaakt voor de stage. Jullie kunnen al die dingen die daar ontbreken en wat in NL beter geregeld is natuurlijk daar proberen te brengen.
Ik had je trouwens wel willen zien dansen hahah is dat niet toevallig gefilmt door iemand:P
Nou tot snel! ben benieuwd naar de volgende spannende verhalen :) love you en mis je! -
24 Oktober 2011 - 18:26
Oma & Opa :
Hallo Schat .
Je doet wel veel zeg .
Ik maak de leters groot dan leest Opa ook ,engels lezen kunnen we niet dus dat vraag ik wel aan je Ma.
We zijn zeer trots op jou ,je doet het toch maar .
Dikke Kus van Opa & Oma -
24 Oktober 2011 - 20:01
Astrid:
Heeyy schattie! Wat een verhaal zeg!!! Vooral van Brigith dat was wel ff schrikken :O
Maar je maakt veel mee zeg in zo'n weekje.. echt interessant om te lezen! Vind het echt leuk voor je dat je al die ervaringen er op doet :D. Die doelen zien er trouwens goed uit! Nou ik hoop snel weer van je te horen en vergeet niet foto's te maken in het Liwone national park, die wil ik wel graag zien :D
Ik mis je!! Dikke knuffel van assie xxx -
24 Oktober 2011 - 20:03
Astrid:
En owja ik had dat echt willen zien hoe jullie daar stonden te dansen!!! hahah jammer dat k dat niet ff kon zien :P -
25 Oktober 2011 - 05:53
Corien:
Tjonge Jessica, wat maken jullie veel mee daar! Wat een schat aan ervaringen nemen jullie straks mee en wat fijn dat jullie elkaar hebben en steunen! Dáárom mocht je zeker niet alleen! Knap hoor hoe je reageerde op de test van Brigit,petje af! Succes verder en hou je taai!!
Lieve groet van Corien. -
25 Oktober 2011 - 17:37
Steef:
bedankt en lief dat je brigith gesteund en geholpen hebt!\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
Aan de telefoon klonk ze zwaar aaangeslagen.Hopelijk nu leuke en ontspannende ervaringen komende periode. -
25 Oktober 2011 - 18:02
Andere Yvonne:
Munire (jambo dacht ik),
Ik loop een beetje achter vanwege vakanties, maar wat een verhalen Jessica.
Alles nog herkenbaar van die keer dat wij in Kenia waren.
Ik weet van toen nog die kinderogen en snoepgoed.
Heel veel plezier in het national park dit weekend en geniet ervan.
En veel succes in het bijzonder hospital.
Groetjes en liefs
Yvonne van Winsen
-
26 Oktober 2011 - 19:43
Sabine:
Jessica, ik vind het super leuk om je verslagen te lezen. Je hoort je gewoon praten. Je kunt wel een boek gaan schrijven. Weet je wat me verbaasd? Dat er gewoon restaurantjes zijn. Had ik nooit gedacht. Liefs Sabine -
26 Oktober 2011 - 20:57
Lies-An:
Erg leuk om al jullie belevenissen zo te kunnen volgen. Wat een ervaringen!
Dat neemt niemand je straks nog af!
Heel veel succes de komende tijd.
Lieve groet, ook van alle andere oortjes.
Lies-An
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
