’I’m a city girl!’’

Woensdag 02-11-2011 t/m vrijdag 11-11-2011:
De dagen tussen 2 en 11 november zijn vooral gespendeerd aan stage. Op stage kom ik verschillende bijzondere casussen tegen. Zo worden er best wel vaak vrouwen opgenomen met ‘soft tissue injury’, hiermee wordt bedoeld dat zij zijn geslagen of gebeten door hun man. Er was een vrouw die zelfs gebeten en geslagen was door haar zwager omdat zij was vreemd gegaan(eren wraak). Voor deze vrouwen is er in Malawi wel therapie beschikbaar, maar daarvoor moeten de mannen mee werken en dat komt zeer weinig voor. Ik vind het lastig om met deze casussen om te gaan, vooral omdat je de angst in de ogen van de vrouwen ziet. De verpleegkundige besteed(mijn inziens) te weinig tijd aan de vrouwen. De verpleegkundige zorg bestaat vooral uit medicamenteuze behandeling en verbinden van wonden. Er komt geen gesprek of wat dan ook aan te pas, voor mij is het echter moeilijk om een gesprek met die vrouwen aan te gaan over zo’n gevoelig onderwerp.

Een vrouw werd opgenomen met de diagnose ‘cellulitis’, toen ik dat hoorde tijdens de overdracht werd ik erg nieuwsgierig! Het bleek dat zij een grote wond aan haar arm had(voor de mensen die dit lezen en in de zorg werken(en als je er tegen kan) het was een grote gele wond die geïnfecteerd was geraakt). Ik vond het zo bijzonder dat zij dat zo noemen. Vooral omdat ik gelijk denk aan putjes in mijn billen!
Een patiënte werd opgenomen met een cyste in haar eileiders, zij zou naar de o.k. gaan voor een verwijdering van de eileiders. Toen de artsen echter haar ‘open maakte’ bleek dat de cysten overal zaten. De artsen hebben een biopsie afgenomen en overlegd met chirurgen van het centrale ziekenhuis. De vrouw bleek helemaal onder de kanker te zitten. Zij is pas 32 jaar oud! Het is echt heftig om dit soort casussen hier mee te maken, vooral omdat je weet dat er in Nederland nog wel een levensrekkende behandeling ingezet kan worden.

Iedereen in Malawi die ooit is opgenomen heeft een ‘health paspoort’, hierin wordt beschreven wat voor aandoeningen zij hebben, welke behandelingen er ooit gegeven zijn etc. Vrouwen die opgenomen worden hebben soms twee boekjes. Een boek waarin staat dat zij HIV positief zijn en een boek waarin dat niet staat. Ik ben met de verpleegkundige en arts in gesprek gegaan over waarom vrouwen dit doen. Volgens hun is HIV en HIV positief zijn nog steeds een taboe, vrouwen willen het dan ook geheim houden voor hun familie en vrienden. Zo zijn er vrouwen die hun medicatie in het geheim innemen en die het zelfs niet vertellen aan hun man(zo verspreidt HIV alleen maar meer!). Inwoners van Malawi denken, over het algemeen, allemaal dat HIV besmetting alleen kan via gemeenschap. Hierdoor durven vrouwen het niet tegen hun mannen te vertellen omdat de mannen dan gaan denken dat zij vreemd zijn gegaan. Er was een vrouw die HIV positief was en ook zwanger, haar man wist nergens van af. Toen zij toch echt medicatie moest gaan slikken(om besmetting van het kind te voorkomen) heeft zij het haar man verteld. Die werd zo boos dat zij naar Lilongwe(5 uur van Mzuzu af) is gevlucht. Later is zij terug gekomen en heeft ze tegen haar man gezegd dat de uitslag vals was, en dat zij dus geen HIV heeft. Tijdens de tweede zwangerschap(waarvoor zij nu is opgenomen) hebben de artsen en verpleegkundige met haar en haar man gesproken over het belang van het weten van je HIV status. Beide besloten om zich te laten testen(van de vrouw wisten wij natuurlijk al lang de uitslag), en beide waren HIV positief. Er is aan hun(vooral aan de man) uitgelegd dat je HIV op verschillende manieren kan oplopen. De man accepteerde het en beide zijn gestart met medicatie. Zulk soort casussen zijn wel heftig!

Verpleegkundigen en artsen kunnen het niet behappen dat er in Nederland geen malaria is. Zij vragen steeds hoe dat nou komt! Ik probeer het ze dan uit te leggen, maar ik denk niet dat ze het snappen! Zo zijn ze ook heel nieuwsgierig naar hoe het kan dat er in Nederland veel minder HIV/AIDS is dan in Malawi. Ik probeer dan uit te leggen dat dit komt door voorlichting, condoom gebruik etc. Maar ze kunnen het niet echt behappen! Ik heb eerder beschreven dat de verpleegkundige naar de apotheek gaat om bestellingen te doen, laatst vroeg een verpleegkundige hoe dat gaat in Nederland. Toen ik zei dat de apotheek naar de afdeling kwam was ze helemaal verbaasd! Dat de apotheek daar tijd voor heeft! Hahaha. Het is leuk om het met iedereen te hebben over de verschillen tussen Malawi en Nederland!

Bizarre anekdote: Brigith werkte op de kinderafdeling met een student en een verpleegkundige. De student was een jongen van ongeveer 21 jaar oud. Hij wilde erg graag een Nederlandse vriendin hebben! Dat leek hem wel wat, of Brigith nog iemand kende. Dat is toch bizar? Hij wilde per se een Nederlands meisje, waarom kon hij niet helemaal helder maken. Toen Brigith mij dit vertelde stond ik helemaal perplex! Brrrrr, wat zijn er toch engerds hier! Toen Brigith even later HELP naar mij smste stond ik natuurlijk binnen 1 minuut op het kantoor om haar te redden. Hahaha
Op zaterdag 5 november zijn wij gaan stappen! Onze taxichauffeur(heb ik al verteld dat hij Happy heet? Hahah) nodigde ons uit voor een feestje. The black missionairs(bekende band in Malawi) gingen optreden in the key lounge, dit mochten we niet missen volgens hem! Het begon volgens hem al rond 6 uur dus toen waren wij natuurlijk aanwezig. Uiteindelijk trad de band pas rond half 9 op, wat kunnen afrikanen dansen zeg. Het viel op dat er vooral mannen aanwezig waren, maar deze gingen helemaal los. Wij zijn uiteindelijk ook even de dansvloer op gegaan waar iemand tegen mij zei ‘’sister can you feel the beat? You need to let it sink in’’. Hahaha. Ik heb even wat met mijn heupen gewiegd maar ik denk niet dat de locals mijn dance moves aankunnen(jouw move heb ik niet in de praktijk gebracht papa)! Dus al snel waren wij weer van de dansvloer af.

Zaterdag 12-11-2011:
Vandaag ging de wekker om 6:30, het was de dag van onze eerste safari! We zouden naar Nyika national park gaan. Dit is een van de natuurparken die het dichts ligt bij Mzuzu. We hadden bij een organisatie geboekt, en zouden gaan verblijven op een camping. Om 7:00 konden we in de jeep stappen, om 7:10 hadden we onze eerste pauze! Ze moesten nog even boodschappen doen en de bandenspanning regelen, of wij ook niet nog wat moesten doen? Nee meneer wij zijn er helemaal klaar voor. Om 7:30 gingen we op weg naar Rhumpi, dit is de laatste stad voordat je onherbergzaam gebied betreed. De rit van Rhumpi naar Nyika national park duurde ongeveer 1 uur. Dit was een niet geasfalteerde weg! Ik kan jullie vertellen dat ik erg door elkaar geschud ben(wie weet zitten mijn hersenen nu weer op de juiste plek en ben ik er slimmer van geworden?). Bij het betreden van het park merkte wij gelijk dat wij in een nationaal park waren want we zagen apen!(Ja papa je was aanwezig, je zat lekker te chillen in een boom ;) ). Binnen een half uur hadden wij een lekke band, shit! Brigith vroeg hoeveel reserve banden we hadden, na deze wissel nog maar een. We maakte een wedje, hoe lang zou het duren voordat de volgende lekke band een feit was? Brigith zette in op half 11 de volgende dag, en ik op 1 uur die middag. Binnen 45 minuten was de tweede lekke band een feit! Oh oh, als we zo door gaan dan zitten we vast! Gelukkig hebben we het gered tot aan de camping. Voor een beschrijving van de camping en de tent verwijs ik naar de foto’s(hopelijk kan ik die uploaden). Het enige dat ik er over kan zeggen is dat het in geen enkel opzicht leek op de campings en tenten die ik gewend ben!

Om 3:30 gingen we op ‘gamedrive’, dit is de naam die gebruikt wordt om aan te duiden dat je gaat rondrijden in het park. Al snel zagen wij zebra’s(feit: zebra’s zijn gestreept zodat als er een vijand komt die niet weet waar een zebra begint of eindigt. Zodat de vijand het vaak niet aandurft om een aanval te doen), antilopen, elanden, en apen. Het is erg mooi om deze beesten in hun natuurlijke omgeving te zien! Zoals je kan zien op de foto poseren sommige dieren echt voor een foto, hahaha. Er werd ons gevraagd of we misschien te voet verder wilden om dichter bij de dieren te komen, dat leek ons wel avontuurlijk dus daar gingen we! Toen we door drassig gebied moesten had ik de pech dat ik een verkeerde stap zette en in de blub stapte! IEEEEEEEE! Mijn voet probeerde ik omhoog te trekken, maar dit ging niet zo soepel. In mijn paniek(stel je voor dat ik helemaal wegzak!) ging ik gehaaste stappen zetten wat het natuurlijk alleen maar erger maakte!(dit alles ging gepaard met wat gegil). Gelukkig liet Brigith mij weten dat ik het wel met klasse deed, haha. Brigith lag helemaal dubbel, maar nog geen minuut later had zij hetzelfde! Helaas was het voor mij iets erger, mijn hele broekspijp was nat en mijn sokken ook! Brrrrrr. Toen ik nog geen 5 minuten later een dal door moest met water en een paar stukjes gras kon ik dit niet behappen. Er was geen denken aan, de voet safari zou hier eindigen. De gids ging er soepel doorheen en Brigith motiveerde mij om het te doen. Ik vertelde die man dat ik dit niet kon behappen ‘’I am a city girl!’’, hahaha. Uiteindelijk heb ik de sprong toch maar gewaagd en gelukkig heb ik het gehaald zonder schade op te lopen. De schade was enorm geweest want ik had een tasje met daarin de meest belangrijke bezittingen die wij hebben in Malawi(paspoort, portemonnee, telefoon, iPod etc.). We kwamen dichter bij de dieren en konden een paar mooie foto’s maken, dus het was het allemaal wel waard! Toen we terug kwamen bij de auto zei de chauffeur dat ik mijn broek nooit meer moest wassen. Hij vond het stylish, en ik moet het aan het thuisfront laten zien om duidelijk te maken wat Nyika national park precies is. Ik lachte als een boer met kiespijn en was van plan om het wel degelijk te wassen!
We gingen naar Chosi peak, dit is een van de hoogste punten van het park. Het uitzicht was erg mooi! Het begon echter steeds kouder te worden en het waaide heel erg, dus we trokken onze vesten aan. Wij hadden toen nog geen idee van wat ons te verwachten stond! Eenmaal terug op de camping kregen we thee en popcorn! Ja dat lees je goed mama, popcorn! Het deed mij gelijk denken aan de avonden die ik thuis doorbreng met een zakje popcorn. Ik vond het heerlijk! We gingen douchen want er zou warm water zijn, nou dat was er zeker. Het was bloed heet of steen koud! Er was geen middenweg, wat erg jammer was. Echt lekker douchen was er dus niet bij maar goed in Mzuzu is de douche alleen maar koud, dus we accepteerden het. Toen we uit het toilet gebouw kwamen gingen we in ons tentje liggen om te proberen. Het lag verschrikkelijk! Ik lieg niet als ik zeg dat het een hel was! Ik heb nog nooit zo slecht gelegen in mijn hele leven. We lagen op een betonnen vloer met alleen maar een schuimmatrasje. Buiten dat om was het verschrikkelijk koud! Ze hadden ons wel gezegd dat het koud zou worden, maar zo koud!? Om een beetje warm te worden zijn we maar lepeltje-lepeltje gaan liggen! Hahaha.

De rest van de avond hebben wij doorgebracht rondom het kampvuur samen met onze gids en chauffeur. De chauffeur had wel hele bizarre ideeën, zo wist hij ons te vertellen dat mensen in Nederland lang zijn omdat zij veel kaas eten. Hij was niet van dit idee af te brengen! Eerst al de verpleegkundige die dacht dat wij alles koken in melk, en nu iemand die denkt dat wij zo lang zijn doordat wij zo veel kaas eten! Wat hebben Malawiërs toch rare ideeën over Nederland! We hebben een leuke avond gehad met vermakelijk gespreksstof. Zo hebben wij het gehad over politiek, gezondheidszorg, religie(ze konden niet behappen dat wij niet gelovig zijn), stappen, Malawi, Nederland, hobby’s etc. We zijn uitgenodigd om oudjaarsavond in Nkhata Bay door te brengen, het feest is daar groot en er is vuurwerk op het strand. Op nieuwjaarsdag is dan een mango eet competitie waaraan de chauffeur mee doet. Vorig jaar was hij tweede geworden door het eten van 110 mango’s, de winnaar had er 150 op! Het leek hem wel wat als wij hem komen aanmoedigen. Wij weten echter nog niet wat wij met de feestdagen gaan doen. Tijdens het gesprek werd ons verteld dat Vwaza Marsh Wildlife Reserve een prachtig park is met olifanten en nijlpaarden! Dat wilden wij natuurlijk wel zien. Aangezien het maar 115km van Nyika national park aflag, en Vwaza in een dag te doen was vroegen wij of we daar zondag misschien naartoe konden. Na wat overleg bleek dit wel te kunnen, alleen de baas mocht er niks van weten! Dit deed mij denken aan ons vorige avontuur met de ober die wel goedkoop vervoer kon regelen. De bazen moesten eens weten wat er allemaal achter hun rug om wordt geregeld…….

Toen was het tijd om naar bed te gaan…. Wat een ellende! Het was steenkoud(ongeveer 7 graden), we lagen op een betonnen vloer, met alleen maar een slaapzak(geen kussen!). Ik hoorde allemaal rare geluiden en stond op scherp toen Brigith zei ‘’ hoorde je dat gegrom ook?’’. Gelukkig zijn we gedurende de nacht niet aangevallen door beesten. Helaas heb ik geen oog dicht gedaan, de vloer was te hard en de wind waaide door de tent heen!

Zondag 13-11-2011:
Om 6:30 ging de wekker, deze had ik niet nodig om wakker te worden want ik was gewoon wakker. Alles deed zeer! Ik kon maar niet warm worden gedurende nacht en had de hele nacht liggen rillen. Gelukkig konden we ons even wassen, hebben wij daarna ontbeten en konden we vertrekken richting Vwaza Marsh Wildlife Reserve. De rit hier naartoe was wederom door onherbergzaam gebied, wij zijn dan dus ook flink door elkaar geschud! Gelukkig hebben wij geen lekke band meer opgelopen. Rond half 11 kwamen wij aan bij het park, we reden door naar een gebouw dat uitzicht gaf over een meer. We moesten gauw komen gebaarde de gids want er waren olifanten! Wat een geluk dat wij die gelijk te zien kregen. Aan de foto’s kunnen jullie zien hoe mooi ze waren, maar ik kan je vertellen geen foto kan echt duidelijk maken hoe bijzonder het is. Olifanten zijn echt indrukwekkende dieren, het is leuk en mooi om ze in de Burger’s Zoo te zien maar in hun natuurlijke omgeving is het nog veel bijzonderder! Er liepen ook apen, knokelzwijnen en verschillende soorten antelopen. Het is bijzonder om te zien hoe deze dieren samen wonen.

Na een lunch gingen we op gamedrive, we gingen opzoek naar nijlpaarden! Toen we langs het meer reden vroegen Brigith en ik ons af of er rotsen in het water lagen. Maar wat bleek? Het waren nijlpaarden! We moesten de auto uit om dichterbij te komen. De gids verzekerde ons dat het veilig was(Brigith had mij hiervoor gek gemaakt met haar verhalen dat door nijlpaarden de meeste mensen aangevallen en gedood worden). We stonden ongeveer 25 meter van de nijlpaarden af. Er werd ons verteld dat zij altijd als een familie bij elkaar blijven. Er lagen twee families in het water, wanneer een nijlpaard geluid maakt volgt gelijk de rest! Ik kan niet beschrijven hoe het is om zo dicht bij nijlpaarden te staan in hun natuurlijke omgeving. Het is echt bijzonder!

Het werd toch echt tijd om richting Mzuzu te gaan, wij waren allebei erg moe! Gelukkig waren wij binnen 2,5 uur weer thuis. Na nogmaals duidelijk gemaakt te hebben dat wij naar Nkhata Bay moeten komen voor oudjaar, namen wij afscheid van de gids en de chauffeur. Thuis hebben wij een heerlijke maaltijd gemaakt en zijn we onze verslagen gaan schrijven.
Leuke anekdote: Toen ik een pan deksel optilde zat er een mega spin onder! Ik gilde het natuurlijk uit. Brigith is ook bang voor spinnen en kon er dus ook niet goed mee omgaan. De spin zat in de wasbak dus Brigith zette de kraan aan! We wilden hem verzuipen, dit leek echter niet te werken. Ik kon mijzelf niet vermannen, ik was een emotioneel wrak, dus ik was opgelucht dat Brigith tot mijn redding kwam! Ze vermoorde de spin met een afwasborstel, thank god! Ik weet dat jullie nu denken ‘’maar ze moet leren omgaan met dit soort ongedierte’’, dan heb ik nog een leuk verhaaltje voor jullie! Ik lag vorige week heerlijk onder mijn klamboe te slapen. De enige plek waar ik mij volkomen veilig voel van malaria muggen, spinnen, krekels, kakkerlakken en andere insecten. Ik voelde iets kriebelen bij mijn neus, dus ik tikte het weg. Maar in mijn brein werd geregistreerd dat het niet gewoon een haar was of iets dergelijks, dus ik schoot omhoog! Ik zag iets zwart lopen door mijn bed, ik gooide mijn kussen erop en ging mijn bed uit. Ik moest even bijkomen, even wennen aan het idee dat ik zelfs onder mijn klamboe niet veilig ben. Toen moest ik over gaan tot handelen, met trillende handen gooide ik mijn kussen op de grond. Ik schudde hem uit en het beest liep over de vloer, ik pakte mijn slipper en vermoordde het(het was een krekel), dit alles zonder te gillen! Het spreekt van zich dat ik de resterende 2 uur voordat de wekker zou gaan niet meer geslapen heb. Brrrrrr, ik heb gelijk die ochtend flink gespoten met de spray voor kruipende insecten!

De aankomende tijd staat er niks op de planning. Maandag 14 november komen er Australische medische studenten bij ons in huis. Brigith en ik kijken hier erg tegen op. Wij hebben samen een routine gevonden en hebben helemaal het gevoel dat dit ‘’ons’’ huisje is(wij hebben zelfs een wc mat en een douche mat gekocht!). Het idee dat wij straks niet meer zo vrij kunnen zijn(er zijn 4 stoelen in het huis, ik kan straks niet meer zitten op een stoel en mijn benen op de andere leggen!), en alles moeten delen staat ons tegen. Gelukkig blijven zij maar een maand, hopelijk zijn het leuke meiden en wordt het een leuke tijd met hun!

De aankomende week is mijn laatste week op de vrouwenafdeling, dan ga ik 6 weken stage lopen op de kinderafdeling. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga vinden, ongetwijfeld zal ik mijn belevenissen delen met jullie!

Liefs, Jessica.