Reis+ aankomst

Donderdag 6-10-2011(D-Day):

Eindelijk was het zo ver, Brigith en ik vertrokken naar Malawi voor 3 maanden en 2 weken. Na een emotioneel afscheid(ja er zijn wat traantjes weggepinkt door iedereen) gingen wij door de paspoort controle. Nog een zwaai en blik achteruit en toen moesten we toch echt iedereen achter ons laten. Als laatste maaltijd in Nederland hebben wij unaniem gekozen voor een lekker MacDonalds menu(wat was het genieten!). Om 19:40 konden wij al boarden(Kenya Airlines i.p.v. KLM), we moesten door een body scan heen en onze laptoppen uit de tas halen! Maar alles was oké want we mochten verder.

Een leuke anekdote: Brigith heeft een boek gekregen waarin beschreven wordt hoe 3 mannen Afrika door reisde, hierin stond een quote die wij gaan gebruiken als ons motto tijdens ons avontuur.
‘’Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do. So throw off the bowlines, sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover’’. Mark Twain, Amerikaanse auteur, 18-35-1910.

Om 21:45 vond de piloot het tijd om op te stijgen. Wij zaten heerlijk vooraan in het vliegtuig met lekker veel beenruimte! Toen mocht ik eindelijk het mysterieuze cadeau openmaken dat mama mij had gegeven. Ik was prettig(lees: emotioneel) verrast door wat erin zat! Het was een gescrapped boekje met berichtjes van iedereen die mij lief is! Ik wil iedereen bedanken voor zijn/haar medewerking. Gedurende de vlucht heb ik geprobeerd wat te slapen, dit vond ik niet gemakkelijk, ik heb dan ook ieder liedje op mijn ipod gehoord. Om 05:00 werden we gewekt voor een heerlijk ontbijtje, en voor we het wisten waren we geland op het vliegveld van Nairobi.

Vrijdag 7-10-2011:
Eenmaal geland op Nairobi gingen wij gelijk boarden voor onze andere vlucht, dit is een kwestie van je naam op een papiertje en een plastic kaartje waarop staat ‘’boarding pass’’. Omdat wij ruim van te voren geland waren moesten we even wachten. Al snel werd duidelijk dat even iets langer zou worden. ‘’we have some technical problems, safety first so we will change planes’’ zei de grond stewardess. De algemene reactie van onze mede reisgenoten was ‘’what else is new’’, dit drukte ons met de neus op de feiten! Toen zijn we maar op zoek gegaan naar een lekker stukje grond waar we even een powernap hebben gehouden.

Na een korte vlucht landden we dan eindelijk in Malawi! Op het vliegveld van Lilongwe(hoofdstad van Malawi). We werden met een busje van het vliegtuig naar het vliegveld gebracht, dit bracht enige problemen met zich mee voor mij. De deuren moesten handmatig open gemaakt worden, dit lukte mij niet, tot grote hilariteit van Brigith. Eenmaal bij de douane aangekomen kregen we een stempel(visum) voor 30 dagen. Dit was mijn eerste stempel in mijn paspoort, dus het was wel even een emotioneel moment. Hierna gingen wij ons zorgen maken over onze koffers, dit bleek allemaal nergens voor nodig! Binnen 5 minuten hadden wij alle 4 de koffers(daar kan Schiphol nog wat van leren!). Ik wilde natuurlijk als een echte toerist een foto maken, ik werd echter verzocht door ‘the police of Malawi’ om dit niet te doen(eerste aanvaring al met de autoriteiten!).

Er stond iemand met een blaadje waar onze namen op stonden te wachten op ons, hij bleek met de ambulance te zijn gekomen. Als eerste gingen we op weg naar een school om een van de leraressen van de nursing school op te halen. Hierna zijn we door gereden naar ‘’the nursing en midwives counsil’’. Hier hebben wij onze papieren na laten kijken en 15.500 kwacha(70 euro) betaald om te kunnen handelen op stage. Dit alles heeft 3 uur tijd gekost! Tussendoor was er sprake van veel wachten, dit is, vermoed ik, iets waar Brigith en ik gewend aan moeten raken.

Om 4 uur begon de 5 uur durende ambulancerit naar Mzuzu(dit komt omdat Lilongwe in het zuiden ligt en Mzuzu in het noorden). Brigith en ik mochten beide voorin naast de chauffeur zitten, dit was echter een 1 persoonsplek(laten we zeggen dat we na deze rit geen personal space meer hebben voor elkaar ;) ). We waren blij met deze plek omdat we dan alles konden zien onderweg! En wat hebben wij allemaal gezien, een hele andere wereld dan die wij gewend zijn. Onderweg werd duidelijk dat die armoede waar de leraren op school het over hadden er echt heerst. Mensen die in een huis wonen dat gemaakt is uit riet en een paar planken is geen uitzondering. Het contrast is ook groot, aan de ene kant van de straat een resort en aan de andere kant vervallen huizen. Wij hebben alleen op een grote (geasfalteerde) weg gereden. Langs deze weg woonde mensen in dorpen, het is dan heel druk op een stuk en dan voor kilometers weer heel rustig. De chauffeur(zijn naam hebben wij niet meegekregen, het Engels dat gesproken wordt gaat heel snel, en de namen zijn moeilijk te verstaan. En na 3 keer zeggen ‘’excuse me can you repeat that’’ vraag je het niet nog een keer!) noemde de dorpen townships. Deze bestaan uit huizen, supermarkten, restaurantjes en hokjes waarin je beltegoed kan kopen. Het landschap was rondom Lilongwe erg dor, hoe meer we in de richting van Mzuzu reden hoe groener het werd.

Om half 10 kwamen we aan op de plek van bestemming, doordat het donker was zagen we niet veel van de omgeving. We werden vriendelijk geholpen met onze koffers naar het huisje brengen, het is blijkbaar niet gewoonlijk dat vrouwen dit soort werk uitvoeren. Toen konden we ons gaan settelen in het huisje! Het is een huis van steen met een betonnen vloer(had ik nou maar pantoffels mee!!), er zijn 3 slaapkamers(ieder met 2 bedden), een toilet, een douche, een keuken en een ruime woonkamer. We gingen eerst uitkiezen wie in welke kamer zou gaan slapen. Kamer 1: geen licht, kamer 2: smoezelig bed, kamer 3: een MEGA spin!(de deur hebben we achter ons dicht getrokken en sindsdien niet meer opengemaakt). Het werd al gauw duidelijk dat wij samen op kamer 1 zouden gaan liggen en onze knijpkat maar gebruiken om wat te zien. De klamboes werden opgehangen, de pyjama’s werden aangetrokken, de DEET werd gesmeerd, mensen werden nog gesmst en toen wilden we gaan slapen(we hadden er 30 uur reizen opzitten!), maar we waren klaar wakker(misschien kwam dit ook wel omdat we vanaf 12:00 niks meer gegeten of gedronken hadden(op de, op Schiphol geredde, bastogne koekjes na)). We hadden echter niks te drinken en we hadden geen zin in de pepernoten of snoepjes die we hadden, dan maar zonder naar bed. Er werd nog wat gevloekt door ons(in de richting van de MEGA spin, de betonnen vloer, de kale muren, de honger en de dorst), waarna we in slaap vielen onder het motto ‘’met daglicht ziet alles er beter uit’’.

Zaterdag 8-10-2011:
Rond half 9 werden wij wakker, we concludeerde samen dat wij eigenlijk niet konden klagen over het bed! Hoewel het een vrij hard bed is ligt het heerlijk! Het koelt flink af s’ nachts, dus een lange pyjamabroek en dikke dekens zijn goed van pas gekomen. Gelukkig bleek ons motto in de praktijk waar te zijn, het huisje staat op een grasveld tegenover het ziekenhuis. We hadden honger en dorst maar geen flauw idee hoe we dit moesten oplossen. Om er maar niet aan te denken zijn we onze koffers gaan uitpakken. Om van het huisje ons thuis te maken hebben wij onze foto’s opgehangen. Langs mijn bed hangt een rij(opa, oma, papa, mama en tommie), en in de huiskamer hangen foto’s van mij en Brigith door elkaar. Het is prachtig, en daardoor voelt het alsof iedereen er toch een beetje bij is! Om het probleem van de kale muren op te lossen hebben wij zelfs een poster van goede tijden slechte tijden opgehangen(iedere werkdag zullen we hier van 8 tot half 9 naar kijken ;)). Op de schoorsteenmantel(ja die hebben wij!) staan gezellig nog meer foto’s en het gescrapte boekje. We hebben al onze boeken op een kast in de woonkamer gezet en de insectenspray als boekensteun gebruikt(je moet toch wat!). Al met al kan ik zeggen dat het nu een gezellig huis is.

Tegen 11 uur klopte er iemand aan, vol spanning deden wij de deur open! Het was een medewerker van het ziekenhuis. Na wat vriendelijkheden uitgewisseld te hebben, vroeg ze de vraag waar wij bijna 24 uur op gewacht hadden: ‘’are you hungry’’, heel cool antwoordde wij dat wij inderdaad wel zin in iets hadden. Zij zou ervoor zorgen dat iemand iets kwam brengen, wij blij! 2 uur later kwam de vrouw van de chauffeur eten brengen, zij blijkt in de keuken van het ziekenhuis te werken. Ja lees de vorige zin nog maar eens, 2 uur later! Ze had rijst voor ons klaar gemaakt met groente en vlees. Het werd tijd voor onze eerste Malawi maaltijd. Deze maaltijd was goed te eten en onze magen waren gevuld!

Omdat we elkaar begonnen te ruiken werd er besloten dat we eerst zouden gaan douchen voordat we een voet buiten het huisje zouden zetten. Ik was het eerste slachtoffer. Ik had alles verzameld en was er helemaal klaar voor. De kraan heb ik even geobserveerd en besloot dat de knop waar een H op stond voor hot was, en waar een C op stond voor cold was. Ik kan je vertellen, ze staan allebei voor cold! Het water werd niet warm, nou ja dan maar een primitief wasje en aankleden.

Hierna besloten wij om Mzuzu in te gaan, we lopen een bult af en binnen 10 a 15 minuten zijn we in Mzuzu. Omdat we nog steeds dorst hadden zijn we de eerste beste supermarkt ingegaan! Er was genoeg in de supermarkt te koop om ons te voorzien voor het weekend. De terug wandeling was wat zwaar, aangezien we de bult dan weer op moeten(volgende keer maar een taxi).

Leuke anekdote: de cola flessen worden door ons hier geopend net zoals wij de Smirnoff flessen openden in Cherso, met de deurpost, bij gebrek aan flessenopener.

Terug in het huisje werd er aangeklopt door een mannelijke en vrouwelijke verpleegkundige van het ziekenhuis, of we iemand nodig hadden om ons te begeleiden naar het dorp. Dit hoefde niet meer, maar we wilden wel wat uitleg over de sim kaart en het beltegoed! De vrouw bood ons aan om het ziekenhuis te laten zien. Het ziekenhuis is letterlijk 1 minuut lopen, de mensen waar aan wij werden voorgesteld waren erg vriendelijk. Het ziekenhuis is verdeeld in blokken, er is een vrouwen, mannen, mannelijk chirurgisch, vrouwelijk chirurgisch en kinder afdeling. Daarnaast is er een apotheek, o.k., eerste hulp kamer en een winkeltje(waar wij dus bij aankomst wat te drinken hadden kunnen kopen, GRR). Er werd ons op het hart gedrukt dat als er iets is wij altijd naar het ziekenhuis kunnen gaan, dit geeft een prettig gevoel.

Terug in het huisje begon het te kriebelen, ik moest contact krijgen met het thuisfront via mijn Malawi sim kaart. Ik iedereen sms’en, maar ik kreeg niks terug. Dan maar even bellen, naar wie? PAPA natuurlijk! Haha.

De rest van de avond is door gebracht met het bekijken van films, we hebben Gooische vrouwen gekeken, en hierna New kids turbo. Was een hilarische avond!

Zie volgend reisverslag voor het vervolg!, trust me you don’t want to miss it ;)
Pawemi, Jessica.