Hoogtepunten en Dieptepunten

Hallo allemaal,

De afgelopen tijd ben ik even afwezig geweest van het internet, dit kwam door de safari die wij hebben ondernomen en wat onvoorziene omstandigheden. Er is heel wat gebeurd dus ik zou zeggen ga er even goed voor zitten!

Maandag 12-12-11 t/m vrijdag 16-12-11:

Deze week heb ik uiteraard stage gelopen, het was een week vol belevenissen. Toen ik maandag de overdracht kreeg was er die nacht een jongen van 10 jaar opgenomen met de diagnose severe malaria. De jongen was erg ziek geworden die nacht en overgeplaatst naar de i.c., toen de patiënt beoordeeld werd door de arts stelde hij de diagnose bacteriële meningitis. De jongen had last van nekstijfheid, reageerde niet op pijnprikkels of aanspraak, en was motorisch onrustig. Er was een maagsonde ingebracht om voeding te kunnen geven. Helaas waren er geen 50cc spuiten, dus de jongen had nog niks gekregen. De jongen was incontinent van urine, waarvoor ze hem wilde katheteriseren maar helaas waren er geen katheters in het ziekenhuis. De jongen ging ziende ogen achteruit, maar er werden geen interventies ondernomen. Toen uiteindelijk een 50cc spuit was gevonden kreeg de jongen eten. De verpleegkundige controleert of de sonde goed zit door het uiteinde in een bak met water te houden. Gaat het borrelen dan zit de sonde verkeerd(lucht vanuit de longen) zit de sonde goed dan gebeurd er niks. Toen ik hun de manier uitlegde waarop ik het geleerd had vonden hun dat nogal omslachtig en gedoe. Toen ik de volgende dag op stage aankwam was de antibiotica medicatie aangepast van de jongen, hij zelf was echter nog niet vooruit gegaan. Gelukkig is hij die vrijdag ontslagen, totaal opgeknapt. Het is en blijft bijzonder om deel uit te maken van het ‘’beter maken’’ van een patiënt!

Tijdens een van onze diensten kregen wij van de matron van het ziekenhuis te horen dat onze begeleider met vakantie is tot 27 januari! Zij had wel aan Brigith laten weten dat zij naar haar zieke zus zou gaan, maar vertelde dat zij nog bij ons langs zou komen(wat zij niet heeft gedaan). Zij vertelde ons niks over een vakantie. Aangezien wij de 20ste vertrekken zien wij onze begeleider dus niet meer. Mijn inziens lijkt mij dit niet de normale gang van zaken.

Zaterdag 17-12-11:
De dag van de voorbereiding op het grote avontuur! Er werd uitgeslapen(je moet toch uitgeslapen op pad gaan!), gepoetst en gewassen. We zouden allebei een tas mee nemen en nog een gezamenlijke tas met toilet spullen etc. Toen ik alles op mijn bed ging verzamelen zag ik al snel in dat het niks ging worden! Het was veelste veel, dus moesten er keuzes gemaakt worden. Enkele broeken en truitjes moesten toch echt thuis blijven . Helaas was tegen 22:00 de was nog steeds niet droog! Alle zeilen werden bijgezet, het zou toch naar zijn als we bepaalde kleding niet mee konden nemen. De ventilator werd aangezet en dat verrichtte gelukkig wonderen want de volgende ochtend kon ik gelukkig mijn onderbroeken mee nemen ;).

Zondag 18-12-11:
We gingen vertrekken! We wachtte voor het ziekenhuis op een taxi naar het busstation eenmaal daar aangekomen konden we snel de bus in. Maar natuurlijk duurde het even voordat de bus vertrok! Uiteindelijk hebben wij 1,5 uur gewacht, maar toen wij eindelijk vertrokken was er wat commotie in de bus. Er was een vrouw met 2 kleine kinderen waarvan de man net even de bus uit was om drinken te halen. De hele bus was in rep en roer, want de bus chauffeur kende geen genade en reed gewoon door! Uiteindelijk kwam iedereen zo erg in opstand dat de bus wel moest stoppen. Gelukkig kon de man met een taxi nog bij de bus komen en kon hij instappen. Met de familie herenigd vertrokken wij eindelijk richting Lilongwe.

Daar aangekomen hebben wij ingecheckt en zijn wij gaan eten in een restaurantje. Voor het eerst sinds een hele lange tijd hebben wij weer een hamburger gegeten. En het was genieten! Daarna zijn wij naar de hotelkamer gegaan waar wij wat tv gekeken hebben. We gingen vroeg slapen want morgen zou het echte avontuur beginnen! De 9-daagse Victoria Falls safari.

Maandag 19-12-11:
Om 7:30 moesten wij ons melden zodat wij om 8:00 konden vertrekken richting Luangwa Valley in Zambia. Gelukkig mochten we het land in en na heel wat uurtjes gereisd te hebben kwamen wij aan bij het ‘’track and trail river camp’’. Daar zouden wij 3 nachten overnachten in een tent met uitzicht op de Luangwa River. Er werd ons al gelijk verteld dat de camping vaak bezocht wordt door nijlpaarden, hierdoor moesten wij dus ook s ’nachts begeleid worden naar het toilet gebouw. De man die, die nachten dienst had was een geweldige man. Hij vond alles grappig en het eerste wat hij zei als ik de zoveelste keer de tent uit kwam om te plassen was ‘’no hippo’s’’ haha. We hadden de afspraak gemaakt dat hij ons wakker zou maken als er een nijlpaard zou zijn, helaas is dit nooit voorgekomen.

Dinsdag 20-12-11:
Onze eerste game drive in het South Luangwa National Park, we werden gewekt om 5:00, moesten ontbijten om 5:30 en vertrokken naar het park om 6:00. Het park is even groot als Noord en Zuid Holland, Utrecht en Zeeland bij elkaar! Wanneer men de mooiste parken in Afrika beschrijft staat deze in de top 3. ‘’The big five’’, met uitzondering van de neushoorn, is hier te spotten. Die ochtend was al gelijk een erg productieve ochtend. We hebben nijlpaarden, krokodillen, zebra’s, apen, leeuwen en olifanten gespot. Wij stonden versteld van de kennis van de gids, hij kon erg veel leuke feitjes vertellen. Zoals dat een olifant 180 kilo eet op een dag in 18 uur, en dat een krokodil geen tong heeft en volledig ontspannen is als hij zijn bek open heeft! In het park stonden ook worstenbomen, de worsten die in deze bomen hangen kunnen wel 10 kilo wegen! De gids begon ineens wat zenuwachtig te worden en reed wat harder door het park heen dan voorheen, uiteindelijk konden wij dit verklaren(en kwam het handig van pas tijdens volgende game drives) de andere auto had leeuwen gespot! We gingen er snel naartoe, de gids vertelde ons dat wij geluk hadden want er was al 2 weken lang geen leeuw gespot! Wat een pracht beesten in het echt zeg, heel indrukwekkend om zo dichtbij zo’n gevaarlijk beest te zijn. Ik vond het verbazingwekkend dat zo’n beest rustig blijft liggen terwijl er allerlei auto’s om hem heen rijdt. Ik knuffel echter liever Tommie dan een leeuw ;).

Na een game drive van 4 uur kwamen wij terug op de camping, hier konden wij even relaxen door middel van zwemmen! Wat heerlijk om even af te kunnen koelen in het water, vanuit het zwembad kon je de Luangwa River zien waar de nijlpaarden rustig rondzwommen. Na de lunch zouden wij om 16:00 wederom vertrekken richting het park voor een avond game drive.

Tijdens de avond game drive hebben wij wederom leeuwen gespot, deze keer lagen ze op open terrein en konden wij ze nog beter bekijken. Tijdens de zonsondergang spotte wij giraffen die lekker aan het eten waren. Ook deze beesten zijn in het echt erg indrukwekkend, en heel groot! Toen het eenmaal donker werd gingen wij op zoek naar nachtdieren zoals luipaarden en hyena’s. Na veel rijen spotte wij een baby luipaard, heel erg schattig(helaas konden wij deze niet op de foto krijgen). Natuurlijk kon moeder niet ver weg zijn volgens de gids, en die spotte wij ook terwijl zij aan het jagen was. Wij verstoorde haar echter in haar jacht waardoor ze de jacht opgaf. Die avond zijn wij tevreden gaan slapen!

Woensdag 21-12-11:
De ochtend was hetzelfde ingedeeld als de dag ervoor. Tijdens de game drive hebben wij echter alleen de buffel als ‘’nieuw’’ dier gespot, wij hebben wel iets anders spannends mee gemaakt! De gids wilde door een plasje heen rijden, dit bleek echter een hele diepe plas te zijn! Wij kantelde helemaal naar rechts toe en het leek alsof we in de modder zouden vallen. Gelukkig werd dit lot ons bespaard, maar we zaten wel degelijk vast in de modder. De andere auto moest komen om ons uit de plas te trekken, gelukkig verliep dit zonder problemen en konden wij weer verder.

Die avond gingen wij wederom het park in, omdat we de vorige avond zo’n last hadden gehad van insecten op plaatsen waar je ze liever niet wilt hebben(bh’s) waren we goed voorbereid! Na een poosje rond gereden te hebben spotte de gids een luipaard, wij zagen helemaal niks. Het is toch bijzonder hoe goed die mensen zijn in het spotten van dieren, heel vaak duurt het even voordat wij de dieren konden zien en soms zitten de dieren zo verstopt dat het onvoorstelbaar is dat hun ze zomaar spotten! De luipaard ging echter weg en wij gingen in de achtervolging, de gids vertelde ons dat waar een luipaard is daar ook vaak een hyena is. Na een tijde in de achtervolging gezeten te hebben zagen wij de luipaard lopen, en zoals de gids zei was er een hyena ook in de buurt. Helaas hebben wij geen goede foto van de hyena kunnen maken, maar het zijn rare beesten kan ik je vertellen! Ze maken een heel typisch geluid, dat niet na te doen is.

Donderdag 22-12-11:
We hadden een lange busrit voor de boeg, ik kan je vertellen dat het erg vervelend is om zo lang in een bus te moeten zitten. Ik was dan ook erg blij toen wij uiteindelijk op de overnachtings camping aankwamen. Helaas moesten wij toen ons eigen tentje opzetten, gelukkig ging dit zonder al te veel moeite. Toen wij echter ons matras kregen waren wij wel even over de zeik, het was een matras van nog geen 5cm dik. We zouden helse nachten tegemoet gaan!

Vrijdag 23-12-11:
S’ ochtends kwamen wij tot de conclusie dat wij allebei verschrikkelijk hadden geslapen! Het was echt geen doen op zo’n matje, maar helaas moesten we nog een paar nachtjes. Deze hele dag is ook doorgebracht in de bus op weg naar Waterfront Camp in de stad Livingstone in Zambia. Hier kwamen wij aan rond 16:00, waarna wij(sneller dan de vorige keer) ons tentje opzette en even gingen zwemmen. Er werd ons een video getoond over de activiteiten die je allemaal kon doen gedurende de volgende twee dagen die we hadden bij de watervallen. Brigith en ik hadden vooraf al besloten dat wij sowieso een helikoptervlucht wilde doen, en besloten later dat wij ook een tour wilde van het Livingstone Island(dit ligt bovenop de watervallen) en een sunset cruise over de Zambezi River. Die avond mochten wij weer lekker ons tentje inkruipen, een helse slaapnacht wachtte weer op ons!

Zaterdag 24-12-11:
Onze eerste dag rondom de watervallen! We zouden om 9:00 opgehaald worden zodat we om 9:30 30 minuten over de watervallen konden gaan vliegen. We hadden er allebei heel erg veel zin in, we vlogen samen met een gezin van 4. Brigith en ik bemachtigde beide een plekje bij een raam zodat wij het allebei goed konden zien. Ik kan je vertellen dat het erg indrukwekkend is(en mocht je ooit gaan zeker een aanrader!). Enkele feitjes die wij te horen kregen tijdens de vlucht:
• De Victoria Falls is de grootste waterval van de hele wereld
• De Victoria Falls is 1,7km breed en 103m hoog
• Het water dat opspat kan tot 400m hoog komen en kan tot op 30km afstand gezien worden
• De Zambezi River voert het water aan, in April kan dat oplopen tot 90200m3 en in november tot 320m3
Tijdens de vlucht hebben wij de watervallen zowel vanuit Zambia gezien als vanuit Zimbabwe. Het grootste gedeelte van de watervallen is te zien vanaf Zimbabwe, dus we waren erg blij dat wij dit konden zien vanuit de lucht.

Nadat de vlucht voorbij was zijn wij het park te voet ingegaan, het was indrukwekkend om het vanuit de lucht te zien maar te voet is het minstens zo indrukwekkend! We konden verschillende paden volgen waardoor wij de hele Victoria Falls konden zien(in Zambia dan). We konden hele mooie foto’s maken, hoewel we soms wel erg nat werden van het opspattende water. Er is een brug die de ‘’knife edge bridge’’ wordt genoemd, wanneer je dan naar beneden kijkt kun je altijd een regenboog zien, erg mooi maar een erg glibberige brug!

Wij namen ergens een afslag naar beneden waar we naar de ‘’boiling pot’’ konden, dit is een afdaling van 650m waarna je staat langs de Zambezi River. Van hieruit kun je ook de hoofdbrug zien(Victoria Falls Bridge) van waaraf mensen bungeejumpen(111m!). De doorkijk was erg mooi, en hier hebben wij dan ook even genoten van het uitzicht. Helaas moesten we de afdaling ook weer omhoog, dit viel niet mee. Zeker niet met al die apen om ons heen. Een paar apen kwamen mij tegemoet, ze gooide een container om waardoor mijn weg geblokkeerd werd. De apen kwamen erg dichtbij, ik was dan ook wel bang! Ik was dan wel op safari geweest maar ik had geen idee wat ik zou moeten doen als een aap aanvalt! Ik bleef stil staan en gelukkig liepen de apen door. Toen ik Brigith weer inhaalde gingen wij even uitrusten, daar waren nog twee andere meisjes die aangevallen waren door de apen! Een aap was op de rug van een meisje gesprongen en had de tas afgepakt! De gidsen waren opzoek naar alle spullen, helaas was een hoop kapot.

Om 16:15 gingen wij op de sunset cruise, hoewel we erg moe waren van alle indrukken hadden wij er erg veel zin in! We gingen met de boot ‘’Lady Livingstone’’, en voerden heen en weer over de Zambezi River. Hier kwamen wij ook op een drie landen punt, wij konden toen Zambia, Zimbabwe en Namibië zien, heel erg mooi! Het varen was erg ontspannend en het was erg gezellig aan boord.

Zondag 25-12-11:
Eerste kerstdag was aangebroken, Brigith en ik herinnerde ons pas dat het eerste kerstdag was toen we al een poosje wakker waren. We hadden niet echt het kerstgevoel, dit komt doordat je niet de ‘’normale’’ kerst dingen doet, omdat je familie er niet is en omdat het hartstikke warm was! We zouden vandaag een tour doen genaamd ‘’Livingstone Island tour’’. Dit is een tour naar het eiland waar de missionaris Livingstone overnachtte toen hij de watervallen ontdekte. We voerden er met een bootje heen en stonden op de watervallen! Het was erg indrukwekkend om het van bovenaf te zien, maar ook eng! Er bestaat een ‘’zwembad’’ dat de ‘’devil’s pool’’ heet, hier moet je naartoe over stenen, en zwemmen. Dood eng natuurlijk, wij wilden het echter wel proberen maar keerde al snel weer terug! Een van de gidsen viel in het water en was letterlijk 1,5m verwijderd van een dodelijke val van de watervallen af! Hij moest zwemmen voor zijn leven, gelukkig redde hij het wel, maar voor ons werd duidelijk dat wij de juiste keuze gemaakt hadden.

Na de tour zijn wij nogmaals te voet het park ingegaan, ook de tweede dag was het even indrukwekkend! We hebben alle paden weer gelopen en weer een heleboel foto’s gemaakt. Af en toe hebben wij ons kerstmutsje opgezet om toch een beetje het kerstgevoel te krijgen. Die avond zijn wij heerlijk uit eten geweest!

Maandag 26-12-11:
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, helaas was de tijd van gaan aangebroken. We moesten afscheid nemen van de watervallen. We hebben de hele dag gereisd, uiteindelijk kwamen wij rond 17:00 aan op een camping in Lusaka, Zambia. Hier hebben wij ons tentje voor de laatste keer opgezet, en een leuke avond beleefd in de bar van de camping.

Dinsdag 27-12-11:
We vetrokken op tijd richting Lilongwe, we gingen het oude vertrouwde Malawi weer betreden! Gelukkig ging het regelen van een visum heel makkelijk en mogen wij blijven tot 27 januari. Eenmaal aangekomen in Lilongwe checkte wij in, in het hotel en gingen wij lekker wat eten bij een restaurant. Eindelijk sprak ik papa en mama weer na 9 dagen! Dit was dan ook erg leuk, hierna arriveerde de pizza en genoten Brigith en ik er van, onwetend van wat ons zou gaan overkomen.

Toen wij onze pizza bijna op hadden kwamen er twee straat kinderen bij onze tafel staan(er zat een hek tussen ons en de kinderen), deze kinderen vroegen om geld en pizza. De ober kwam ons bord op halen, op hetzelfde moment kwam er een beveiliger voor de kinderen. Hij vroeg of wij die kinderen geroepen hadden, dat hadden wij niet en ze werden weg gestuurd met een paar slagen van de beveiliger. Wij keken na hoe zij weg rende. Toen wij een paar minuten later opstonden om te gaan merkte ik dat mijn tasje weg was. Deze had ik om mijn stoel heen gehangen(aan de andere kant dan de straatkinderen stonden). Mijn hart bonkte in mijn keel, dit kon niet waar zijn! Mijn camera, telefoon, portemonnee, PASPOORT! Allemaal weg. Ik ging het restaurant binnen en vroeg of iemand iets had gezien maar dat had niemand, we werden geadviseerd om naar de beveiligers toe te gaan. Eenmaal bij hun aangekomen deden hun niks, ze bleven zitten en spraken onderling Chichewa. Ik maakte duidelijk dat ik bestolen was door een ober(aangezien hij de ENIGE was geweest die mij vanaf die kant ooit heeft benaderd). Toen ik vroeg of ze nog iets gingen doen, zeiden zij dat wij maar zelf naar binnen moesten gaan om iemand te beschuldigen. Die mensen gingen ons dus niet helpen. Wij het restaurant weer in, en wat gebeurde er? De ober rende weg met een plastic tas in zijn hand. Toen ik vroeg wat hij ging doen zeiden ze dat hij brood moest halen bij de supermarkt. Wij kwamen geen steek verder in het restaurant en besloten naar de politie te gaan. Niemand die ons de weg wees, of behulpzaam was. We moesten het maar met zijn tweeën vinden.

Aangekomen op het politie bureau moesten wij plaats nemen in een kantoor, de agent moest even het papier werk van iets anders afmaken. 15 minuten later kon ik het woord doen, hij luisterde en stelde enkele vragen. Hierna ging hij alles op papier opschrijven, omdat wij zeker waren dat het de ober was wilde wij dat wij naar het restaurant zouden gaan. Is dat niet de normale gang van zaken? ‘’Hebben jullie een auto’’, wij zeiden nee waarop hij zei dat hij eerst het papier werk moest afmaken. Hij was te lam om te lopen(het was maar 5 minuten lopen)! Een andere agent kwam het kantoor binnen en vroeg wat er aan de hand was, deze zei tegen hem dat hij toch echt naar het restaurant moest en dat de verklaring later wel zou komen. Uiteindelijk duurde het nog 15 minuten voordat wij vertrokken. Al met al was ik al flink gefrustreerd en over de zeik! Ik had geen paspoort meer, hoe kom ik in godsnaam ooit dit land nog uit?

Aangekomen bij het restaurant sprak de agent met wat mensen daar, iedereen bleef volhouden dat de ober het niet gedaan had. Het was duidelijk dat iedereen hem een hand boven het hoofd hield. De ober wilde eerst niet naar de agent toe komen, toen hij dat wel deed kon ik aan alles zien dat hij schuldig was. We schoten helemaal niks op omdat iedereen maar die straatkinderen de schuld gaven, terwijl wij juist zo gefocust waren op de kinderen dat wij de ober niet in het oog hadden. Wie verwacht er nou dat een ober steelt? Bovendien zagen wij de kinderen wegrennen en die hadden echt geen tas vast!

Uiteindelijk zijn wij weggegaan met de afspraak dat de ober zich na zijn dienst moest melden op het politie bureau voor verhoor(kun je dat geloven? Die man mocht zijn dienst afmaken!). Wij waren eerst van plan om dan ook aanwezig te zijn maar de agent zei dat hij hem vast zou houden en dat wij morgen om 8 uur met hem en de ober konden praten. Omdat de sleutel van de hotelkamer in mijn tas zat hadden we geen toegang meer tot die kamer, gelukkig kon de barman iets anders voor ons regelen. We kregen een veel mooiere kamer, dit was toch wel een kleine troost. Veel geslapen hebben wij echter niet.

Woensdag 28-12-11:
Om 7:00 waren wij op het politiebureau aanwezig, wat bleek? Geen agent en geen verdachte! Het blijkt dat de nachtdienst afloopt om 6 uur(waarom maakt die man dan die afspraak met ons?) en de verdachte was nooit op komen dagen. We moesten wachten op iemand die ons kon helpen, ik keek uit het raam en zei ‘’dat is mijn tas!’’. 3 mannen kwamen aanlopen met mijn tasje! Zij zeiden dat zij twee beveiligers waren en het tasje gevonden hadden, Brigith herkende echter eentje als de ober! Na even kijken wist ik het ook zeker. De eikel had het gestolen en had daarna nog het lef om het terug te brengen als held! De mannen moesten blijven zitten terwijl mijn tasje geopend werd. Ik kan je vertellen dat ik nog nooit zo gespannen ben geweest in mijn leven. Het enige wat ik op dat moment terug wilde was mijn paspoort, ik wilde het land uit! De hele tas werd leeggehaald en alleen mijn paspoort en portemonnee kwamen eruit. Ik kon wel huilen, mijn telefoon weg, en camera! Met al die mooie foto’s die ik gemaakt had tijdens de safari en bij de watervallen. Gelukkig had ik echter mijn paspoort terug!

De man bleef volhouden dat hij het niet gedaan had, maar wij bleven volhouden dat hij het wel was! Dus bleef die man de hele dag op het politiebureau. Na het weer afnemen van mijn verklaring gingen we naar het restaurant, deze was echter nog niet open. Wij moesten van de agent om 12:00 terug komen zodat wij dan naar het restaurant konden gaan voor identificatie van de ober door een van de werknemers. Wij vonden het een beetje een vreemde tijd, maar accepteerde het. De verdachte bleef ondertussen op het bureau. Eenmaal aangekomen in het hotel werd on medegedeeld dat er geen plek meer voor ons was. Ze waren overboekt, en we moesten maar ergens anders heen! De vrouw die ons dit vertelde wist dat wij net beroofd waren, maar zij had blijkbaar geen gevoel en wilde ons er zo uitzetten. We besloten om onze spullen te bewaren bij de receptie en na onze afspraak met de politie naar een ander hotel te gaan.

Waarom wij om 12:00 moesten komen? Zodat de agenten een gratis lunch konden krijgen! Is het niet schandalig? We konden net zo goed om 10:00, 11:00 of welke tijd dan ook gaan. Maar wij moesten tijdens lunch tijd gaan en de agenten wilden een gratis lunch. Natuurlijk kregen zij dit van de eigenaar. We kwamen geen steek verder, en er werd afgesproken dat de ober(waarvan wij zeker waren dat hij op het politiebureau zat) om 13:00 bij de politie zou zijn. Wij besloten om op het politiebureau te wachten. Tijdens het wachten bleek dat de verdachten gewoon het politiebureau uit konden lopen om buiten wat te drinken en eten. Raar toch?

Om 14:00 was de ober er nog niet, wij waren er heilig van overtuigd dat hij er echter al was. Om 14:30 kwam de echte ober binnen lopen. Wat een beschamend moment! We hadden de hele dag iemand vals beschuldigd van diefstal, we konden wel door de grond zakken. We hebben honderd keer onze excuses aangeboden. De echte ober bleef echter ontkennen, en ook zijn collega’s en de politie bleven volhouden dat het de straatkinderen waren. Wij bleven herhalen dat wij juist zo goed op hun lette dat, dat onmogelijk was. Maar niemand luisterde naar ons, de politie wilde alleen met de ober praten en wij konden gaan. We maakte de afspraak dat wij de volgende dag om 13:00 wederom met zijn allen in gesprek zouden gaan. De agenten gingen ondertussen opzoek naar de straatkinderen, want die konden hen verder helpen in hun ‘’onderzoek’’. Toen wij buiten kwamen stond de beveiliger daar nog, wij voelde ons zo schuldig dat wij hem wat geld hebben gegeven. Hij was ons zeer dankbaar en zei dat we zijn vrienden waren.

Toen we terug kwamen in het hotel vroegen wij aan de receptioniste of er misschien iemand niet gekomen was. Gelukkig was er een verkeerde boeking en hadden ze nog ruimte in het hotel. We hadden een slaapplek! We gingen uit eten, toen wij zaten viel de elektriciteit uit het was pikkedonker. Wij waren allebei(begrijpelijk denk ik) bang dat er iets zou gebeuren. Bij iedereen die in je buurt komt vraag je je af waarom, en als diegene weg is controleer je of je alles nog hebt. We hebben snel gegeten en zijn toen weggegaan. Dit was geen doen zo!

Donderdag 29-12-11:
Die ochtend vonden wij dat het tijd was voor een verzetje dus gingen wij naar het Lilongwe Wildlife Centre. Hier worden gewonden dieren gehouden om eenmaal gezond terug te keren in het wild. Hier woont bijvoorbeeld de leeuw Bella die gered is uit Roemenië. Zij had cataract aan een oog en werd daar niet geholpen, in Malawi werd zij geholpen. Maar het is te gevaarlijk voor Bella om terug te gaan naar het wild dus slijt zij haar oude dag in het park. Er woont ook een luipaard die woonde in Nyika National Park(hier zijn wij eerder geweest), hier is hij in een val gelopen waardoor hij twee achterpoten brak. Hij werd daarna verhuisd naar de dierentuin van Lilongwe, hier werd hij echter niet behandeld voor 9 jaar. Het Wildlife Centre heeft de luipaard toen overgenomen en hem de juiste behandeling gegeven, maar ook voor de luipaard is het te gevaarlijk om terug te gaan naar het wild. Zij hadden ook nog een antilope met 3 poten, verschillende apen, krokodillen en schildpadden. De meeste gaan binnenkort weer terug naar hun natuurlijke omgeving.

Toen wij aan de gids vertelde wat er gebeurd was zei zij ook dat de politie niets doet, en dat de beveiliger die de tas terug bracht waarschijnlijk in het complot zat.

Om 13:00 waren wij en de verdachten op het politie bureau, wie was er echter niet? De agent. Is toch onvoorstelbaar dat je een afspraak met die mensen maakt en dat ze dan gewoon niet komen opdagen! Dit gaf ons echter wel de kans om in gesprek te gaan met de ober, we wilde hem geld bieden voor de memory kaart van de camera. Er waren twee obers, de ober die gestolen had durfde niet goed te happen maar die andere zei dat hij misschien wel wat kon regelen. Wij wisselden nummers uit en spraken af om die avond naar hun toe te gaan. Maar wat bleek? Ze wilde in contact komen met de beveiliger die de tas terug bracht, die moest meer weten. Na afscheid genomen te hebben gingen wij nadenken over waarom ze per se met hun in contact wilden komen. We kwamen tot de conclusie dat ze waarschijnlijk mee geholpen hadden aan de hele situatie.

Toen wij die avond uit eten gingen besloten om uit eten te gaan, gingen we even langs bij de ober om te vragen of hij al iets had. Hij had echter nog geen beveiliger gesproken, maar toevallig kwamen wij de desbetreffende beveiliger tegen! Wij deden uitermate vriendelijk tegen hem en vroegen aan hem of hij ons misschien kon helpen aan de memory card. We waren uiteraard bereid om te betalen! Hij vertelde ons dat hij zijn best ging doen en we wisselde nummers uit. Brigith en ik hadden echt het idee dat we de kaart nu wel terug zouden krijgen, we waren nu immers dicht bij de bron!

Toen wij de beveiliger die avond belde werden wij echter enorm teleurgesteld, hij had helemaal niks. Wij hadden al snel door dat het niks zou worden en dat wij alleen maar aan het lijntje gehouden werden omdat ze het wel interessant vonden. We kapte het contact af en gingen slapen, de volgende dag zouden we terug gaan naar Mzuzu.

Vrijdag 30-12-11:
Om 10:00 zaten wij in de bus klaar voor vertrek naar Mzuzu. Er moest een stel mee vanuit Zuid-Afrika met een hele hoop spullen, wij werden dan ook de bus uitgezet! De locals pikken dat misschien maar wij niet. En we bemachtigde een plekje voorin in de bus. Er was echter een ruzie over het geld voor de bagage en de man werd nogal boos! Hij zei dat hij de mensen van de bus ging vermoorden en dat de bus nooit in het Noorden aan zou komen. Brigith en ik hadden het op dat moment helemaal gehad, we waren er klaar mee. We gaan naar huis(Nederland)! Helaas waren wij naïef toen wij dachten dat wij makkelijk konden omboeken, dit blijkt namelijk niet het geval te zijn. Er moet een heel nieuw ticket gekocht worden, en het blijkt dat een retourtje goedkoper is dan een enkeltje. Mocht je interesse hebben een ticket zou ons 1300 euro kosten. Naar huis gaan zou dus een hele dure zaak worden. Het werd een helse busrit, we moesten namelijk even langs de politie omdat die mensen de politie erbij wilde betrekken. Daarna werden er natuurlijk veelste veel mensen in die bus gestopt waardoor we 10 uur lang heel slecht hebben gezeten!

Toen wij in Mzuzu bij ons huis aankwamen waren de lichten aan en de gordijnen open, ingebroken? Dat konden wij er nog wel bij hebben! Wij waren heel erg gespannen toen wij naar het huis liepen, er bleek een oude vrouw in ons huis te zitten. Enkele weken geleden waren wij gebeld door die vrouw of zij in het huis kon verblijven voor een poosje. Wij hadden haar doorverwezen naar het ziekenhuis, en zij had ons verteld dat ze ons nog terug zou bellen. Vanuit het ziekenhuis kregen wij toen te horen dat zij de 14de zou komen, maar de 18de was er nog niemand. Toen wij binnenkwamen waren wij niet de meest vriendelijke mensen die, die mevrouw ooit is tegen gekomen waarschijnlijk. Maar we waren beroofd, hadden geen vertrouwen meer in de Malawiërs en wilden naar huis en toen was er ook nog eens iemand in ONS huis! Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Hoe was zij eigenlijk binnen gekomen? Waarom heeft niemand ons hiervan op de hoogte gesteld? Het bleek dat de deur opengebroken was en er later een sleutel gevonden was. En als kers op de taart vertelde zij ons dat stage niet wist waar wij waren. Terwijl wij voordat wij op safari gingen overlegd hadden met onze begeleider, de matron van het ziekenhuis, onze collega’s en zelfs de man die de post ophaalt!

Wij waren naar Mzuzu terug gegaan met het idee dat zodra we daar waren en er iets zou gebeuren er in ieder geval mensen zouden zijn die zich om ons zouden bekommeren. Maar wij waren 2 weken weg geweest, stage wist dus niet waar wij waren maar informeerde ook niet naar ons. Kortom mocht er iets gebeuren dan doet de beveiliging niets, de politie doet niets en stage informeert niet.

Zaterdag 31-12-11:
Tegen het advies in van mijn ouders(die wilde dat wij in het ‘’veilige’’ Mzuzu zouden blijven), vertrokken wij die middag richting Nkhata Bay. We hoopte dat we daar onze gedachten konden verzetten. Want het was ondertussen helemaal helder geworden dat naar huis gaan een dure grap zou worden. Toen wij in de minibus zaten zei Brigith tegen mij dat de chauffeur wel erg motorisch onrustig was en steeds in zijn achteruitkijk spiegel keek. Brigith en ik dachten dat hij misschien achtervolgd werd door een auto of zo. Vlak voor road block(deze worden bemand door ‘’politie’’, en hier worden de auto’s gecontroleerd) werd er gestopt en werd een doos in de kattenbak uit het zicht gezet. De doos leek op een waspoeder doos, maar het werd ons al gauw duidelijk dat deze doos geen waspoeder maar een ander soort poeder bevatte. Brigith zei tegen mij ‘’Jessica volgens mij werken wij mee aan D-R-U-G-S-S-M-O-K-K-E-L’’. Wij waren dan ook erg zenuwachtig toen wij bij de road block kwamen, gelukkig verliep dit zonder problemen. Maar dan pas besef je hoe dicht je bent bij serieuze problemen!

In de lodge aangekomen bleek dat de chalet die wij gereserveerd hadden door andere mensen bezet werd, we werden in een chalet gezet met een gedeelde badkamer en toilet. De toilet bleek een compost toilet te zijn! Dat konden we er ook nog wel bij hebben! De avond werd gespendeerd in de lodge waar iedereen alsmaar dronkerder werd, wij hadden de feest stemming echter niet te pakken. Later liepen we naar een restaurant waar een feestje gehouden zou worden. Daar aangekomen zat de tent vol met lokale bevolking, ze wilde allemaal aan ons zitten en een drankje met ons doen. Brigith en ik vertrouwde er echter geen een, toen er ook nog eens vuurwerk IN het restaurant werd afgestoken was de maat vol. We gingen terug naar de lodge om naar bed te gaan. Met tranen in de ogen van ellende bij ons beide wenste we elkaar een nieuw jaar, want gelukkig waren we niet.

Zondag 01-01-12:
De dag waarop ik dit verslag zit te typen, ondertussen zijn wij weer terug in Mzuzu en zijn wij van plan om morgen naar stage te gaan. Daar willen wij in gesprek gaan met de matron van het ziekenhuis over wat er is gebeurd en hoe het kan dat er zomaar iemand in ons huis zit zonder dat wij ergens van af wisten. Allebei zien wij erg op tegen de aankomende 19 dagen, het klinkt als een korte tijd maar wanneer je hier zit voelt het al een eeuwigheid. Samen gaan wij proberen er het beste van te maken(want samen kunnen wij alles trotseren), maar de lol is er nu wel van af.

Ik wil graag wat mensen bedanken voor hun steun tijdens de afgelopen dagen, mijn ouders die ik regelmatig spreek, opa en oma, Stephanie, Mathijs, Steef, Ida(ik bestel alvast een broodje gezond van de bakker Bart met optimel ;) ) en Elise(ik heb de boodschap van mama door gekregen, bedankt voor je sms’je!). Jullie opbeurende woorden zorgen ervoor dat Brigith en ik(zoals gepland) 20 januari om 15:45 op Schiphol landen.

Liefs, Jessica.