Barmans bedtime: 1 AM
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
30 November 2011 | Malawi, Mzuzu
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie lieve woorden! Ik ben gelukkig weer helemaal de oude. Hopelijk lezen jullie het volgende verhaal met plezier.
Zaterdag(19-11-11) en zondag(20-11-11):
Dit weekend is gespendeerd in Nkhata Bay waar wij heerlijk gerelaxt hebben. Wij hebben een hele mooie lodge gevonden waar wij ons erg op ons gemak voelen. We hebben nog een poging gewaagd om te gaan kanoën, maar dit was geen succes. Binnen 1 minuut lag Brigith al in het water! Eenmaal op het meer was het ook geen succes, het paddelen ging niet helemaal gelijk en de kano leek wel zijn eigen wil te hebben!
Ze hebben een leuk restaurant met lekker eten, het personeel is er ook heel vriendelijk. Bijzonder was dat gedurende de hele avond een ober lag te slapen op een van de banken. Toen haar collega’s iets te veel lawaai maakte was ze daar niet blij mee! Leuk feitje: de barman gaat om 1 uur naar bed! Hahaha.
Maandag 21-11-11 t/m vrijdag 25-11-11:
Maandag zou het gaan beginnen, mijn stage op de kinderafdeling! Nu ik dit schrijf(28-11-11) kan ik zeggen dat het een hele andere afdeling is dan de vrouwenafdeling. Op de vrouwenafdeling kon ik veel dingen zelfstandig doen, op de kinderafdeling is dit lastiger. De kinderen worden over het algemeen opgenomen met de diagnose (severe) malaria, (severe) pneumonia of anemia. De behandelingen bestaan vooral uit iv Quinine(anti-malaria medicatie), Paracetamol, en diverse antibiotica. Wanneer de kinderen opgenomen worden moeten zij 9 van de 10 keer een infuus, het inbrengen van dit infuus gebeurd op lugubere manier. De kinderen raken erg overstuur(het gaat letterlijk door merg en been bij mij), de naald wordt meerdere malen gebruikt, het vat wordt opgezocht, de arm wordt afgekneld met een infuuslijn en soms moeten de kinderen vast gehouden worden door meerdere volwassenen. Dit alles wordt gedaan in een ‘’treatment room’’, wanneer de kinderen alleen al langs deze kamer lopen raken ze overstuur! Hetzelfde geldt voor als ik(of een andere verpleegkundige) de zaal op loopt. Gedurende de dag is er minimaal contact tussen de verpleegkundige en de kinderen, eigenlijk zie je ze alleen met de artsenvisite, vitale functie ronde en medicatie ronde.
Op de kinderafdeling zijn er de volgende kamers:
• Een nursery waar kinderen onder de 6 maanden worden opgenomen
• Een surgical room waar kinderen opgenomen worden als zij voor o.k. gaan(deze kamer is meestal leeg, en als er iemand ligt dan is dat omdat de andere kamers vol liggen)
• Een ic waar kinderen opgenomen worden als zij zuurstof nodig hebben
• Twee zalen met ieder 10 bedden
• 2 privé kamers
In tegenstelling tot de vrouwenafdeling liggen alle kamers erg dicht bij elkaar, en hoef je dus ook niet veel te lopen, wat de verpleegkundigen bijna allemaal als reden hebben om het zo fijn te vinden op de kinderafdeling ;).
Student zijn in Malawi is (in mijn ogen) een stuk makkelijker dan in Nederland! Tijdens mijn eerste week was er nog een student die net afgestudeerd was(en dus haar diploma in bezit had), maar nog wat uren moest inhalen. Stel je voor dat je, je diploma krijgt zonder dat je, je stage hebt afgerond! Zij deed verschillende opnames alleen maar vergat nogal eens wat, maar hier kreeg zij van niemand feedback over. Zo vergat zij patiënten medicatie te geven, vitale functies op te meten, ze rapporteerde niks tot weinig, bracht bloed niet naar het lab en nam patiënten niet administratief op. Al met al lijkt mij dat in Nederland toch genoeg reden voor een gesprekje, maar in Malawi niet!(overigens werkt de tamtam wel hetzelfde). Het was zelfs zo erg dat zij op een punt met haar hoofd op tafel lag te slapen, en niet zo maar te slapen. Nee er kwam kwijl bij aan te pas! Hahaha, ik hoop dat ik deze eigenschappen niet van haar overneem en deze toepas in Nederland!
Op vrijdag werd een meisje opgenomen met de diagnose cerebrale malaria, zij was niet bewusteloos maar reageerde erg vertraagd op aanspraak. Zij had thuis al convulsies gehad, en op de afdeling kreeg zij dit weer(door de enorm hoge koorts). Helaas overleed zij tijdens deze convulsies, het was erg naar om dit mee te maken. De familie van het meisje was erg overstuur, er werd veel geschreeuwd en hard gehuild. De verpleegkundige verleend de laatste zorg op een hele andere manier dan wij in Nederland doen. Dit was voor mij erg confronterend, en ik zal jullie dan ook de details besparen. De patiënt werd daarna naar het mortuarium gebracht waar er nog een gebed gezegd werd. Ik kon gedurende de rest van de dienst aan iedereen merken dat er iemand overleden was, iedereen was aangeslagen. Al met al een erg confronterende ervaring.
Gedurende de week kwam ik in gesprek met een verpleegkundige over het vinden van een baan. Zij is geboren in Blantyre(een grote stad in het zuiden), daar heeft zij ook de opleiding gevolgd. Nadat zij haar diploma had behaald is zij door de overheid geplaatst in het St. John’s ziekenhuis, heel erg ver weg van huis dus. Als verpleegkundige kun je niet solliciteren in een ziekenhuis maar plaatst de overheid je ergens waar je nodig bent, dit kan door het hele land zijn. Zij vertelde ook dat veel verpleegkundigen Malawi verlaten nadat zij gediplomeerd zijn om in een ander land te werken onder betere omstandigheden. Voorheen konden zij dan naar Zuid-Afrika(daar krijgen zij meer betaald en zijn de werkomstandigheden beter), maar de overheid van beide landen hebben een afspraak gemaakt dat verpleegkundige uit Malawi niet in Zuid-Afrika mogen werken. Zij vertelde daarnaast dat in ziekenhuizen die gefinancierd worden door de overheid(en waar mensen dus gratis zorg krijgen) er op een afdeling plek is voor 70 patiënten, vaak zijn er echter 90 patiënten opgenomen. De patiënten liggen dan op de grond, of met meerdere in een bed. Meestal is er maar een verpleegkundige voor al die patiënten. Ik kan het mij niet voorstellen, maar het is hier de harde waarheid…..
Er is in het ziekenhuis een man die als functie cashier heeft, zijn taakomschrijving omvat het volgende: geld innen van patiënten die met ontslag gaan. De man denkt echter dat hij arts is, ik kan niet beschrijven hoe hij is, je zou hem mee moeten maken. Een paar voorbeelden, de man komt naar de afdeling en gaat dossiers lezen, hij zegt dan vaak ‘’oh die kan wel met ontslag’’, hij weet precies met welke medicatie iemand naar huis moet gaan, hoeveel tabletten iemand nodig heeft en hij verbeterd vaak artsen of verpleegkundigen. Kortom hij zou ingezet kunnen worden al arts!
Al met al genoeg meegemaakt op stage, ik was vrijdag middag dan ook blij dat ik weekend had!
Zaterdag 26-11-11:
Op donderdag waren wij uitgenodigd door een van onze begeleiders van de school. Zij zou een house warming party houden op zaterdag van 14:00 t/m 17:00. Bij de uitnodiging zat een programma, deze was erg strak gepland! Zo zou iedereen om 14:05 op zijn stoel moeten zitten, ging de priester om 14:10 praten en mocht er gedanst worden tussen 14:30 en 17:00. Maar zoals wij wel vaker ondervinden houden Malawianen zich niet aan tijd, iedereen kwam gedurende de hele avond binnen druppelen. Florence(onze begeleider) sloeg de spijker op de kop toen zij om 14:15 zei dat wij maar moesten beginnen omdat Malawianen geen klok kijken(hoe toepasselijk is het dat wij als cadeau een klok hadden gekocht? Hahaha).
Gedurende het feestje zegende de priester het huis, werden er ingewanden gegeten(wij hebben vriendelijk bedankt) en werd er gedanst. Een man die naast ons zat ging even telefoneren, hij zei: ‘’I am at a party with party people and mzunga’s’’. Mzunga betekend blanke, hahaha! Later op de avond moesten wij van de man dansen, toen Brigith echter haar moves inzette vond de man het niet zo leuk! Ze mocht niet zo dansen(ze danste erg burgerlijk!), maar de Malawiaanse vrouwen maakte een cirkel met in het midden een kont schuddende vrouw. Deggeren is er niks bij! Brigith waagde het om een biertje te drinken, maar zelfs daar hadden ze commentaar op! Ze deed te lang over haar biertje, deze moet in 15 minuten opgedronken worden in Malawi. Al met al had de man veel commentaar op Brigith.
Zondag 27-11-11:
Vandaag werden wij om 8 uur opgehaald om naar Livingstonia te gaan, dit is een dorp waar eens het grootste en beste ziekenhuis van Centraal Afrika stond. Dit ziekenhuis is gebouwd door de ontdekkingsreiziger Dr. David Livingstone in samenwerking met Dr. Robert Laws. Er is ook een waterval waar inwoners achter schuilde voor slavendrijvers ongeveer 100 jaar geleden. Er is een heel museum over de reis die Livingstone heeft afgelegd en een anesthesie apparaat dat vroeger gebruikt werd. Daarnaast is er ook een mooie kerk.
Omdat de weg naar Livingstonia onherbergzaam is hadden wij hetzelfde bedrijf benaderd als waarmee wij naar Nyika zijn geweest. Kun je nog herinneren die keer dat wij in Spanje waren en zo omhoog reden en jij het al benauwd had papa? Nou dit was helemaal niks voor je geweest! De afgrond was letterlijk 5 cm van de auto verwijdert en er was geen vangrail! De bochten waren erg scherp en de chauffeur moest continue toeteren omdat we tegenliggers niet konden zien aankomen! We kregen natuurlijk onderweg een lekke band. Gelukkig hadden ze wat reserve banden meegenomen. Eenmaal aangekomen in Livingstonia moest de chauffeur even chillen, de tour gids ging het eten klaar maken. Aangezien ik de vorige keer ziek ben geworden van hun eten(spaghetti die er voor zorgde dat ik sepsis kreeg, haha), bestelden wij maar wat bij het restaurant.
Het was een mooi museum, maar erg bijzonder vond ik het niet. Door het museum te bezoeken ben ik niet meer te weten gekomen dan dat ik in Lonely Planet al had gelezen. De kerk vond ik wel erg mooi, we zijn nog naar boven gegaan waar wij prachtig uitzicht hadden. Brigith is bang voor hoogte en had dus wat moeite met de open, kleine trap. Maar ze deed het met klasse hoor(check de foto!). Daarna was het tijd voor mij om af te gaan! Na het fiasco op de rotsen in Cape Mclear en mijn schoen in modder in Nyika moest ik nu klimmen, klauteren en dalen naar een grot achter een waterval. Helaas is ook hier bewijs van(stiekem hoop ik dat de computer het niet trekt om het te uploaden!). Het was de inspanning echter wel waard, want we hadden mooi uitzicht en de waterval was ook erg mooi!
De terugrit was een ware achtbaanrit, de chauffeur is namelijk nogal roekeloos. Hij rijdt 150 waar wordt aangegeven dat er 50 gereden mag worden. Hij haalt in als je niet kan zien of er een tegenligger aankomt, hij rijdt met 80 op een zebrapad af, rijdt extreem rechts(soms zelfs op de andere rij helft) en gaat de bocht in met een snelheid van 100 km per uur! Het is een waar wonder dat wij nog leven, en dat niemand is aangereden! Op de heenweg is het niet zo erg omdat je dan volop licht hebt, maar in het donker is het levensgevaarlijk.
Hopelijk hebben jullie genoten van onze belevenissen, de aankomende tijd staan al enkele dingen gepland. Brigith’s verjaardag(11 december) gaan wij vieren in Nkhata Bay(in een lodge waar ze een verjaardagstaart voor haar gaan maken!).Na wat geregel hebben Brigith en ik het voor elkaar gekregen dat wij 19 december op safari gaan naar Zambia. Wij zullen dan gaan naar South Luangwe National Park, deze staat bekend als het beste National Park van Zambia. Hierna reizen wij door naar Victoria Waterfalls, een van de zeven wereld wonderen. Het zal een safari worden van 9 dagen, tijdens de kerstdagen zullen wij dan ook onderweg zijn. Wij hebben vooral hier erg veel zin in. En oud en nieuw vieren wij ook in Nkhata Bay! Owja, daarnaast lopen wij ook nog stage zo af en toe ;), hahaha.
Liefs, Jessica.
Bedankt voor jullie lieve woorden! Ik ben gelukkig weer helemaal de oude. Hopelijk lezen jullie het volgende verhaal met plezier.
Zaterdag(19-11-11) en zondag(20-11-11):
Dit weekend is gespendeerd in Nkhata Bay waar wij heerlijk gerelaxt hebben. Wij hebben een hele mooie lodge gevonden waar wij ons erg op ons gemak voelen. We hebben nog een poging gewaagd om te gaan kanoën, maar dit was geen succes. Binnen 1 minuut lag Brigith al in het water! Eenmaal op het meer was het ook geen succes, het paddelen ging niet helemaal gelijk en de kano leek wel zijn eigen wil te hebben!
Ze hebben een leuk restaurant met lekker eten, het personeel is er ook heel vriendelijk. Bijzonder was dat gedurende de hele avond een ober lag te slapen op een van de banken. Toen haar collega’s iets te veel lawaai maakte was ze daar niet blij mee! Leuk feitje: de barman gaat om 1 uur naar bed! Hahaha.
Maandag 21-11-11 t/m vrijdag 25-11-11:
Maandag zou het gaan beginnen, mijn stage op de kinderafdeling! Nu ik dit schrijf(28-11-11) kan ik zeggen dat het een hele andere afdeling is dan de vrouwenafdeling. Op de vrouwenafdeling kon ik veel dingen zelfstandig doen, op de kinderafdeling is dit lastiger. De kinderen worden over het algemeen opgenomen met de diagnose (severe) malaria, (severe) pneumonia of anemia. De behandelingen bestaan vooral uit iv Quinine(anti-malaria medicatie), Paracetamol, en diverse antibiotica. Wanneer de kinderen opgenomen worden moeten zij 9 van de 10 keer een infuus, het inbrengen van dit infuus gebeurd op lugubere manier. De kinderen raken erg overstuur(het gaat letterlijk door merg en been bij mij), de naald wordt meerdere malen gebruikt, het vat wordt opgezocht, de arm wordt afgekneld met een infuuslijn en soms moeten de kinderen vast gehouden worden door meerdere volwassenen. Dit alles wordt gedaan in een ‘’treatment room’’, wanneer de kinderen alleen al langs deze kamer lopen raken ze overstuur! Hetzelfde geldt voor als ik(of een andere verpleegkundige) de zaal op loopt. Gedurende de dag is er minimaal contact tussen de verpleegkundige en de kinderen, eigenlijk zie je ze alleen met de artsenvisite, vitale functie ronde en medicatie ronde.
Op de kinderafdeling zijn er de volgende kamers:
• Een nursery waar kinderen onder de 6 maanden worden opgenomen
• Een surgical room waar kinderen opgenomen worden als zij voor o.k. gaan(deze kamer is meestal leeg, en als er iemand ligt dan is dat omdat de andere kamers vol liggen)
• Een ic waar kinderen opgenomen worden als zij zuurstof nodig hebben
• Twee zalen met ieder 10 bedden
• 2 privé kamers
In tegenstelling tot de vrouwenafdeling liggen alle kamers erg dicht bij elkaar, en hoef je dus ook niet veel te lopen, wat de verpleegkundigen bijna allemaal als reden hebben om het zo fijn te vinden op de kinderafdeling ;).
Student zijn in Malawi is (in mijn ogen) een stuk makkelijker dan in Nederland! Tijdens mijn eerste week was er nog een student die net afgestudeerd was(en dus haar diploma in bezit had), maar nog wat uren moest inhalen. Stel je voor dat je, je diploma krijgt zonder dat je, je stage hebt afgerond! Zij deed verschillende opnames alleen maar vergat nogal eens wat, maar hier kreeg zij van niemand feedback over. Zo vergat zij patiënten medicatie te geven, vitale functies op te meten, ze rapporteerde niks tot weinig, bracht bloed niet naar het lab en nam patiënten niet administratief op. Al met al lijkt mij dat in Nederland toch genoeg reden voor een gesprekje, maar in Malawi niet!(overigens werkt de tamtam wel hetzelfde). Het was zelfs zo erg dat zij op een punt met haar hoofd op tafel lag te slapen, en niet zo maar te slapen. Nee er kwam kwijl bij aan te pas! Hahaha, ik hoop dat ik deze eigenschappen niet van haar overneem en deze toepas in Nederland!
Op vrijdag werd een meisje opgenomen met de diagnose cerebrale malaria, zij was niet bewusteloos maar reageerde erg vertraagd op aanspraak. Zij had thuis al convulsies gehad, en op de afdeling kreeg zij dit weer(door de enorm hoge koorts). Helaas overleed zij tijdens deze convulsies, het was erg naar om dit mee te maken. De familie van het meisje was erg overstuur, er werd veel geschreeuwd en hard gehuild. De verpleegkundige verleend de laatste zorg op een hele andere manier dan wij in Nederland doen. Dit was voor mij erg confronterend, en ik zal jullie dan ook de details besparen. De patiënt werd daarna naar het mortuarium gebracht waar er nog een gebed gezegd werd. Ik kon gedurende de rest van de dienst aan iedereen merken dat er iemand overleden was, iedereen was aangeslagen. Al met al een erg confronterende ervaring.
Gedurende de week kwam ik in gesprek met een verpleegkundige over het vinden van een baan. Zij is geboren in Blantyre(een grote stad in het zuiden), daar heeft zij ook de opleiding gevolgd. Nadat zij haar diploma had behaald is zij door de overheid geplaatst in het St. John’s ziekenhuis, heel erg ver weg van huis dus. Als verpleegkundige kun je niet solliciteren in een ziekenhuis maar plaatst de overheid je ergens waar je nodig bent, dit kan door het hele land zijn. Zij vertelde ook dat veel verpleegkundigen Malawi verlaten nadat zij gediplomeerd zijn om in een ander land te werken onder betere omstandigheden. Voorheen konden zij dan naar Zuid-Afrika(daar krijgen zij meer betaald en zijn de werkomstandigheden beter), maar de overheid van beide landen hebben een afspraak gemaakt dat verpleegkundige uit Malawi niet in Zuid-Afrika mogen werken. Zij vertelde daarnaast dat in ziekenhuizen die gefinancierd worden door de overheid(en waar mensen dus gratis zorg krijgen) er op een afdeling plek is voor 70 patiënten, vaak zijn er echter 90 patiënten opgenomen. De patiënten liggen dan op de grond, of met meerdere in een bed. Meestal is er maar een verpleegkundige voor al die patiënten. Ik kan het mij niet voorstellen, maar het is hier de harde waarheid…..
Er is in het ziekenhuis een man die als functie cashier heeft, zijn taakomschrijving omvat het volgende: geld innen van patiënten die met ontslag gaan. De man denkt echter dat hij arts is, ik kan niet beschrijven hoe hij is, je zou hem mee moeten maken. Een paar voorbeelden, de man komt naar de afdeling en gaat dossiers lezen, hij zegt dan vaak ‘’oh die kan wel met ontslag’’, hij weet precies met welke medicatie iemand naar huis moet gaan, hoeveel tabletten iemand nodig heeft en hij verbeterd vaak artsen of verpleegkundigen. Kortom hij zou ingezet kunnen worden al arts!
Al met al genoeg meegemaakt op stage, ik was vrijdag middag dan ook blij dat ik weekend had!
Zaterdag 26-11-11:
Op donderdag waren wij uitgenodigd door een van onze begeleiders van de school. Zij zou een house warming party houden op zaterdag van 14:00 t/m 17:00. Bij de uitnodiging zat een programma, deze was erg strak gepland! Zo zou iedereen om 14:05 op zijn stoel moeten zitten, ging de priester om 14:10 praten en mocht er gedanst worden tussen 14:30 en 17:00. Maar zoals wij wel vaker ondervinden houden Malawianen zich niet aan tijd, iedereen kwam gedurende de hele avond binnen druppelen. Florence(onze begeleider) sloeg de spijker op de kop toen zij om 14:15 zei dat wij maar moesten beginnen omdat Malawianen geen klok kijken(hoe toepasselijk is het dat wij als cadeau een klok hadden gekocht? Hahaha).
Gedurende het feestje zegende de priester het huis, werden er ingewanden gegeten(wij hebben vriendelijk bedankt) en werd er gedanst. Een man die naast ons zat ging even telefoneren, hij zei: ‘’I am at a party with party people and mzunga’s’’. Mzunga betekend blanke, hahaha! Later op de avond moesten wij van de man dansen, toen Brigith echter haar moves inzette vond de man het niet zo leuk! Ze mocht niet zo dansen(ze danste erg burgerlijk!), maar de Malawiaanse vrouwen maakte een cirkel met in het midden een kont schuddende vrouw. Deggeren is er niks bij! Brigith waagde het om een biertje te drinken, maar zelfs daar hadden ze commentaar op! Ze deed te lang over haar biertje, deze moet in 15 minuten opgedronken worden in Malawi. Al met al had de man veel commentaar op Brigith.
Zondag 27-11-11:
Vandaag werden wij om 8 uur opgehaald om naar Livingstonia te gaan, dit is een dorp waar eens het grootste en beste ziekenhuis van Centraal Afrika stond. Dit ziekenhuis is gebouwd door de ontdekkingsreiziger Dr. David Livingstone in samenwerking met Dr. Robert Laws. Er is ook een waterval waar inwoners achter schuilde voor slavendrijvers ongeveer 100 jaar geleden. Er is een heel museum over de reis die Livingstone heeft afgelegd en een anesthesie apparaat dat vroeger gebruikt werd. Daarnaast is er ook een mooie kerk.
Omdat de weg naar Livingstonia onherbergzaam is hadden wij hetzelfde bedrijf benaderd als waarmee wij naar Nyika zijn geweest. Kun je nog herinneren die keer dat wij in Spanje waren en zo omhoog reden en jij het al benauwd had papa? Nou dit was helemaal niks voor je geweest! De afgrond was letterlijk 5 cm van de auto verwijdert en er was geen vangrail! De bochten waren erg scherp en de chauffeur moest continue toeteren omdat we tegenliggers niet konden zien aankomen! We kregen natuurlijk onderweg een lekke band. Gelukkig hadden ze wat reserve banden meegenomen. Eenmaal aangekomen in Livingstonia moest de chauffeur even chillen, de tour gids ging het eten klaar maken. Aangezien ik de vorige keer ziek ben geworden van hun eten(spaghetti die er voor zorgde dat ik sepsis kreeg, haha), bestelden wij maar wat bij het restaurant.
Het was een mooi museum, maar erg bijzonder vond ik het niet. Door het museum te bezoeken ben ik niet meer te weten gekomen dan dat ik in Lonely Planet al had gelezen. De kerk vond ik wel erg mooi, we zijn nog naar boven gegaan waar wij prachtig uitzicht hadden. Brigith is bang voor hoogte en had dus wat moeite met de open, kleine trap. Maar ze deed het met klasse hoor(check de foto!). Daarna was het tijd voor mij om af te gaan! Na het fiasco op de rotsen in Cape Mclear en mijn schoen in modder in Nyika moest ik nu klimmen, klauteren en dalen naar een grot achter een waterval. Helaas is ook hier bewijs van(stiekem hoop ik dat de computer het niet trekt om het te uploaden!). Het was de inspanning echter wel waard, want we hadden mooi uitzicht en de waterval was ook erg mooi!
De terugrit was een ware achtbaanrit, de chauffeur is namelijk nogal roekeloos. Hij rijdt 150 waar wordt aangegeven dat er 50 gereden mag worden. Hij haalt in als je niet kan zien of er een tegenligger aankomt, hij rijdt met 80 op een zebrapad af, rijdt extreem rechts(soms zelfs op de andere rij helft) en gaat de bocht in met een snelheid van 100 km per uur! Het is een waar wonder dat wij nog leven, en dat niemand is aangereden! Op de heenweg is het niet zo erg omdat je dan volop licht hebt, maar in het donker is het levensgevaarlijk.
Hopelijk hebben jullie genoten van onze belevenissen, de aankomende tijd staan al enkele dingen gepland. Brigith’s verjaardag(11 december) gaan wij vieren in Nkhata Bay(in een lodge waar ze een verjaardagstaart voor haar gaan maken!).Na wat geregel hebben Brigith en ik het voor elkaar gekregen dat wij 19 december op safari gaan naar Zambia. Wij zullen dan gaan naar South Luangwe National Park, deze staat bekend als het beste National Park van Zambia. Hierna reizen wij door naar Victoria Waterfalls, een van de zeven wereld wonderen. Het zal een safari worden van 9 dagen, tijdens de kerstdagen zullen wij dan ook onderweg zijn. Wij hebben vooral hier erg veel zin in. En oud en nieuw vieren wij ook in Nkhata Bay! Owja, daarnaast lopen wij ook nog stage zo af en toe ;), hahaha.
Liefs, Jessica.
-
30 November 2011 - 13:01
Ashendriks@hotmail.n:
Ha meissies, jesus, weet je wat ik mij nu afvraag...nee he ? nou Jessica, ivm die achtbaanrit kun je beter in hospitaaltje liggen ook met die lekkere naalden van de ene bil in de andere... haha zelf ook nog in afrika meegemaakt...!!
Maar afijn haha, jullie leven nog pff gelukkig... iedergeval genoeg meegemaakt al en gaat nog 't leukste doen de Safari, ben ik best jaloers op, zou ik ook graag willen, maar dat doe ik als ik later groot ben haha.
Meiden take care daar en plezier... alles goed aan deze zijde, zonnetje schijnt ook... dikke knuffel, as -
30 November 2011 - 13:50
Steef Huiberts:
mooie foto,s.stephanie kan zien dat haar tas nog in redelijke staat is.zal ze blij mee zijn.fijn dat alles op dit moment goed gaat.nog heel veel mooie dingen voor de boeg.geniet ervan!voor jullie het weten zijn jullie weer terug in het koude kikkerland. -
30 November 2011 - 16:45
Astrid:
Heeyy schattie! Leuke foto's!! Leuk dat je nu op de kinderafdeling staat, lijkt me idd ook wel indrukwekkend om dat allemaal mee te maken... en dat het zo anders gaat dan hier maarja. Ik mis je echt!!! :( Hopelijk gaat de tijd snel, maar geniet wel lekker van de tijd die je daar nog hebt! Maar zo te lezen doe je dat wel :D XxxX en knuffel van assie -
30 November 2011 - 17:38
Fleur:
Heey cherie! Wat een verhaal weer...Er gaan zoveel dingen anders dan hier!!
Echt erg van dat kindje dat overleed.. dat lijkt me echt heel verdrietig om mee te maken!
Ik hoop dat de kinderafdeling snel gaat wennen voor je
De foto's zijn ook erg leuk! Dat bordje met barmans bedtime hahaha geweldig! Nou schattie ik spreek je snel weer en ben benieuwd naar je volgende verhaal :)
xxx en hugg fleur
miss you!! -
30 November 2011 - 19:24
Marga:
Hallo Jessica,
Gelukkig ben je weer helemaal beter.
Ik heb weer volop genoten van je mooie verslag. Inderdaad de stage op de nieuwe afdeling zal best heftig zijn.
Misschien kunnen ze nog heel veel van jullie leren. Heeft dat daar trouwens invloed ? Jullie ervaring vanuit hier ? Doen ze daar iets mee ?
En wat geweldig die safari die jullie gaan maken, kan ik niet stiekem mee.
Dat is toch ook het national park waar prins Bernard ook geregeld kwam?
Ik wens jullie beiden nog heel veel plezier en ik wacht nu al weer op je volgende verslag.
Groeten van uit het koude Nederland.
Veel liefs,
Marga -
30 November 2011 - 19:24
Yvonne:
Hoi meiden, jullie maken heel wat mee zeg, leuke en minder leuke dingen. Maar het zal af en toe ook wel lachen zijn en ook eng (denk ook aan die autorit, brrrr). Hier alles weer goed, zowel Edwin als Rogier zijn weer beter na een soort buikgriep te hebben gehad en met mijn kiezen (nu zonder verstand) gaat het ook prima. Ik heb er veel minder last van gehad dan de andere kant, gelukkig. Je moeder is gisteren weer hier geweest en heeft meegeholpen om nieuwe gordijnen uit te zoeken voor de woonkamer. Verder geen bijzonderheden hier. Rianne is nu naar school (het is nu 20.00 uur) om info te krijgen over het afstuderen, ik ben benieuwd.
Nou joh, groetjes ook van de rest en ook aan Brigith en een knuffel voor jou.
-
01 December 2011 - 12:23
Rianne:
Hee meid,
Leuk verhaal weer hoor! Super dat jullie lekker gaan reizen rond kerst, klinkt echt goed! Zoals mijn moeder ook al schreef, werd ik gisteren wakker van het getetter van jouw moeder (what else is new?!) ;) Haha nouja ze heeft iig goed geholpen met het uitzoeken van nieuwe gordijnen!
Geniet ze nog daar! Liefs! -
01 December 2011 - 15:38
Pim En Claudia:
Hallo Jessica, fantastisch de verhalen en gelukkig ben je weer de oude en gaat alles goed en heb je de reis overleeft ha ha hij rijdt bijna net zo hard als mamma en de vooruitzichten zijn goed met onder andere de safari reis naar Zambia. tot bellens groetjes uit Westervoort xxx -
03 December 2011 - 17:31
Yvonne V. W.:
Hoi Jessica,
Gellukig alles klinkt weer goed, en wat een mooie foto's.
Ik vroeg me alleen af daar op die kinderafdeling hebben ze geen pop of beer zoals ze dat hier doen, om de behandeling ongeveer aan te geven dat de kinderen daar toch iets van snappen?
Heel veel plezier daar
Gr. Yvonne
-
04 December 2011 - 13:17
Opa & Oma:
Zo dat was me reisje wel zeg.
Dat je met die chauffeur mee durfd te gaan ja je moet wel hè
anders kom je er niet
Blijf nu maar eens rustig thuis .
nu tot je vlogend avotuur .
Dikke kus Opa en van Oma -
05 December 2011 - 11:58
Anne Hummelink:
Hallo meiden,
Leuk om jullie verhalen te lezen en de foto's te zien. Natuurlijk gaan Marloes en ik wel naar een ander gebied dan jullie, maar als ik dit zo lees wordt ik erg enthousiast!
Ik lees al jullie reisverslagen en lees ook wel is tussendoor dat het niet altijd leuk en gezellig is, maar gelukkig lees ik dan weer een reisverslag verder de leuke dingen weer terug.
Ik blijf jullie volgen en geniet van jullie tijd straks in Nkhata Bay.
Groetjes,
Anne -
09 December 2011 - 16:19
Roos:
Jessica en Brigith, ik herken echt zoveel in jullie verhalen!!!
Het infuus prikken bij kinderen gaat er inderdaad heel hard aan toe. Ik vind het ook verschrikkelijk om dit aan te zien maar ben er inmiddels aan gewend. Als er iemand dood gaat wordt er inderdaad heel hard geschreeuwd door heel veel mensen op de afdeling. En wat betreft het verkeer, jullie kunnen blij zijn dat jullie nog een zebrapad hebben. Dat kennen ze hier niet. Femke en ik hebben gisteren 12 uur in een propvolle bus gezeten voor een kerkmis van een uurtje. Nooit maar dan ook nooit meer. We zijn letterlijk en figuurlijk alle kanten op gevlogen. Ook waren we helemaal oranje van al het stof. Heel veel plezier nog de komende 1,5 maand en succes op de kinderafdeling! Kusjes Roos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
