Opgenomen met de diagnose Sepsis!
Door: Jessica
Blijf op de hoogte en volg Jessica
17 November 2011 | Malawi, Mzuzu
Alweer een update vanuit Malawi. Waarom denk je? Omdat ik iets bijzonders heb meegemaakt wat ik niet voor jullie wil achterhouden. Lees verder en trek je eigen conclusies over de gezondheidszorg in Malawi.
Zondag 13-11-11:
Van zondag op maandag nacht had ik het heel erg koud, zo koud dat ik mijn vest aan moest trekken. Een paar uur later had ik het zo warm dat alles weer uit ging. Ik vond het wel vreemd maar in mijn slaperige toestand kwam het niet in mij op dat het een koortsaanval zou kunnen zijn.
Maandag 14-11-11:
In de ochtend voelde ik mij beroerd, maar zoals de bikkel die ik ben ging ik gewoon naar stage. Toen ik de artsen visite ging doen werd ik opeens erg misselijk. Ik had echt het gevoel dat ik flauw ging vallen, maar natuurlijk maakte ik de artsen visite wel even af. Toen ik wat later op het kantoor zat vroeg ik aan de verpleegkundige of ik even naar huis mocht om wat te gaan drinken omdat ik mij niet zo lekker voelde. Geen probleem, dus ik Brigith ophalen. Zij zag gelijk aan mij dat er iets niet goed was. Eenmaal thuis ging het steeds slechter, ik had last van buikkrampen, hele erge hoofdpijn, misselijkheid en koortsaanvallen. Uiteindelijk besloten wij om naar OPD(out patient department, polikliniek) te gaan. Hier moet je al patiënt altijd eerst naartoe. Daar aangekomen kon de mevrouw van achter de balie niet behappen dat ik geen health paspoort heb. Ik kon er een aanschaffen voor 50 kwacha, maar zal je altijd zien, dat hadden we niet meer! We hadden genoeg gepind voor het weekend en waren van plan om op maandag weer te gaan pinnen. Gelukkig kwam Brigith met het idee om mijn vaccinatie boekje te gebruiken, dat accepteerde ze gelukkig! Ik kon in de rij aansluiten, er waren 3 wachtende voor mij. Later zou blijken dat dit de kortste wachtrij was die wij tegen zouden komen. De verpleegkundige van OPD neemt alleen je bloeddruk op en je temperatuur. Mijn bloeddruk was 120/80 en mijn temp 36.8, allemaal keurig in orde dus.
De volgende stap was een dokter zien, hij vroeg naar mijn klachten en kwam met het plan om mijn bloed te laten testen op malaria en ontstekingswaarden. Hij legde uit dat de parasiet van malaria eerst naar je lever gaat en dan na ongeveer 14 dagen uit je lever komt en je dan ziek kan worden. Wat was nou het geval…. 14 dagen geleden had ik een muggenbult opgelopen! Ow nee, ik zag mijzelf al helemaal opgenomen worden met een infuus voor intraveneuze medicatie! Brrrrrrrr!
Bloedprikken is ook een verhaal op zich. Het duurt even voor je geholpen wordt! Er is een raam in het lab waar kinderen en volwassenen door heen worden geprikt. Dat kan toch niet? Wat nou als je flauw valt? Maar goed omdat ik daar werk(of misschien omdat ik blank ben?) mocht ik naar een kamertje om daar geprikt te worden. Hier prikken ze gewoon met een intramusculaire naald en zuigen ze het bloed op. Ik was doodsbang, ik wist zeker dat het pijn ging doen. Ze probeerde eerst in mijn elleboogplooi te prikken maar ze zat niet in een keer goed. Wat doe je dan? De naald eruit halen, weggooien, een nieuwe naald en opnieuw proberen. Nee hoor zij niet, ze ging fijn even op zoek naar het vat! Wat een helse pijn was dat, op een gegeven moment zag ze gelukkig in dat het zo niet langer kon en stopte ze ermee. Ze vroeg of ik het oké vond dat ze in mijn vinger ging prikken. Brigith en ik hadden echter een vat op mijn hand gezien die niet te missen was! Dus ik zei dat ze dat eerst maar eens moest proberen. Gelukkig zat ze hier in een keer goed, en kon ze het bloed opzuigen.
De resultaten waren binnen, en ik kon weer terug naar de dokter. In Nederland ben ik gewend om naar het kantoor van de dokter te gaan en die zit daar dan te wachten op mij. In Malawi gaat dat iets anders. De dokter zat even te chillen bij het o.k. buiten(het had mij niksverbaasd als de verpleegkundige ook aan het chillen was in de pick-up buiten bijvoorbeeld, is echt gebeurd! En dat ik dan een diagnose en medicatie voorgeschreven krijg van de schoonmaakster!), ik moest maar even naar hem toe lopen. Belachelijk! Ik kon wel janken van absurditeit. De man legde netjes alle waarden uit. Malaria was negatief(komt door de profylaxe die ik slik) en mijn ontstekingswaarden waren iets verhoogd. De diagnose die de man stelde? Sepsis! Bloedvergiftiging denk je nu? Ja die diagnose stelde hij. Nou moet ik even uitleggen dat 9 van de 10 patiënten opgenomen worden met de diagnose malaria en sepsis. Sepsis is hier een mengelmoes van alles! Je hebt sepsis als je ontstekingswaarden verhoogd waren. Wat een aanfluiting, maar goed. Hij wilde mij opnemen om mij te observeren, Brigith stookte daar gelukkig een stokje voor! Zij zou wel voor mij zorgen en ons huis staat nog geen 100 meter van het ziekenhuis vandaan. Zo kreeg Brigith de rol van guardian op haar(iedere patiënt heeft een guardian(voogd) die zorgt voor de patiënt, als een patiënt komt zonder een guardian kunnen verpleegkundigen en artsen dit niet behappen. Maar waar is de guardian dan vragen ze dan continue!). De dokter schreef mij een antibiotica kuur voor, een malaria behandeling en paracetamol voor de koorts(ondertussen had ik weer koorts).
We konden de medicijnen ophalen bij de apotheek, daarna zijn we naar huis gegaan. Eenmaal thuis ging het van kwaad tot erger. Ik zal jullie de gruwelijke details besparen! Maar ik bikkelde door en kon gelukkig wel een paar uurtjes slapen.
Dinsdag 15-11-11:
S ’ochtends had mijn koorts over moeten zijn volgens de arts, deze was echter nog aanwezig en werd alleen maar hoger. Brigith maakte een heerlijk ontbijtje voor mij, maar helaas kon ik deze niet binnen houden. Nou zoals de meeste mensen wel weten is het echt goed mis met mij als ik ga overgeven! Dus gingen we weer terug naar OPD, hier kwamen we Mrs. Ziba tegen. Zij is de matron van het ziekenhuis, iedereen heeft gezag voor haar. Zo was er vorige week een vrouw op de afdeling die opgenomen werd met de diagnose hypovolemie(hoe ze die diagnose ooit gesteld hebben mag Joost weten er was geen bloed geprikt ofzo..), Mrs. Ziba wilde dat deze vrouw gezien zou worden door een arts. Dus de verpleegkundige vroeg dat aan de arts maar die vond het niet nodig. Mrs. Ziba kreeg dit te horen en nog geen 5 minuten later stond de arts naast het bed van de patiënt met Mrs. Ziba erbij! Mrs. Ziba spreekt de verpleegkundigen ook aan als zij op het kantoor zitten ‘’is er om half 9 al niks meer te doen? Ga naar de patiënten’’. Ook de schoonmaaksters worden toegesproken. Het is wel grappig om te zien hoe iedereen in actie komt als Mrs. Ziba in de buurt is maar iedereen zodra ze weg is weer gaat chillen. Maar goed zij ging regelen dat de dokter zou komen. Er kwam echter 45 minuten later een verpleegkundige hij vulde een dossier voor mij in, het was een feit ik zou opgenomen worden. Natuurlijk alleen maar het beste voor mij dus ik werd opgenomen op de privé afdeling. Een week opgenomen zijn op de privé afdeling kost je 10.000 Kwacha, dat is 45 euro. Geen geld natuurlijk denken jullie voor de privé zorg die je krijgt(dat zal nog vies tegen vallen!) Eenmaal daar aangekomen zei de verpleegkundige dat de arts zou komen zodra hij klaar was op de o.k. 3 uur later zaten wij nog steeds te wachten op een arts! Ik was mij er wel van bewust dat de patienten weinig zien van de verpleegkundigen en artsen, maar nu ik het van de andere kant ervoer vond ik het absurd! Toen de arts eenmaal kwam stelde hij de diagnose gastro-enteritis, voor de leken onder jullie dat is het Latijnse woord voor maagontsteking. Natuurlijk had ik geen maagontsteking! Ik denk dat er sprake was van een darminfectie doordat ik wat verkeerd had gegeten, maar goed de dokter leek zeker van zijn zaak. Ik kreeg andere antibiotica en pijnmedicatie voorgeschreven. Omdat wij na 2 uur nog niemand gezien hadden(ik dacht dat ik geobserveerd moest worden?) besloten wij om naar huis te gaan. We konden de verpleegkundige nergens vinden dus zijn we gewoon gegaan.
Een poos later stond de verpleegkundige aan de deur, ze was niet blij met ons! Ze wilde mij mijn medicatie geven(een paar uur te laat, maar waarom zou dat niet kunnen?) en ik was niet op de kamer! Brigith legde uit dat ik in mijn eigen omgeving wilde zijn, maar zij was niet blij met mijn guardian! Ze kon het niet behappen, ik moest geobserveerd worden! Ik wilde bijna tegen haar zeggen ‘’ en in de 3 uur dat ik op je afdeling was heb ik je 1 keer gezien’’, maar die woorden kon ik nog net inslikken. Brigith kwam gelukkig voor mij op en zei dat ze goed voor mij zou zorgen! Normaal zijn guardians erg onderdanig naar verpleegkundigen maar die van mij niet hoor!
Dinsdag avond ging het weer slechter met mij, nu ging ik nog meer overgeven. Het was zo erg dat ik aan Brigith vroeg of zij aan de verpleegkundige wilde vragen om er iets aan te doen! De geweldige guardian die ze is, kwam ze gelijk in actie. De verpleegkundige wilde mij eerst orale medicatie geven tegen misselijkheid maar Brigith zei dat, dat er gelijk weer uit zou komen. Dus… Je raadt het al… Ik werd geïnjecteerd! In mijn bil werd 25mg promethazine gespoten, het is raar om ineens een injectie te ontvangen in plaats van er een te geven. Gelukkig was ik zo ziek dat ik er naar snakte! Na de injectie heb ik gelukkig goed geslapen.
Woensdag 16-11-11:
Dit is de dag waarop ik weer langzaam opknapte. Ik had nog erg last van buikkrampen maar de misselijkheid was weg. De verpleegkundige kwam S’ ochtends nog even langs om te vragen hoe het ging. Ook Mrs. Ziba, de dokter, Angeline en de dag verpleegkundige kwamen nog langs. Ik kan ze niet verwijten dat ze geen aandacht aan mij schonken!
Brigith kwam in actie als guardian en ging het hele huis schoonmaken, ze waste mijn was, verschoonde mijn bed, maakte lunch klaar, ging boodschappen doen. Kortom ze deed alles! Wat een topper is mijn guardian toch!
Nu ik weer aan de beterende hand was kon ook eindelijk de harde realiteit bij mij naar binnen komen! De Australiërs waren gearriveerd!(dat waren ze op dinsdag al maar toen was ik zo ziek dat ik ze geen aandacht kon geven). Ze hadden de voordeur open gelaten toen ze naar stage waren gegaan(de voordeur kan alleen maar dicht als hij op slot zit). Misschien is dit normaal in Australië? Toen ze terug kwamen werd duidelijk dat ze niet doorhadden dat er nog een achterdeur was, ik zou niet weten hoe je een deur duidelijker wil hebben dan met een klink en een slot, maar goed. Ik heb ze vriendelijk verzocht om de deur voortaan op slot te doen want iedereen kon zo maar binnen lopen en alles mee jatten!(behalve hun eigen spullen want hun kamer zit chronisch op slot als zij niet op die kamer zijn). Het is heel vreemd om het huis te moeten delen met 2 andere mensen, Brigith en ik hadden ons helemaal gesetteld in ons huis, en nu moeten we alles delen(zelfs scrabble en onze waskamer!).
S’ Avonds gingen wij om 10 uur mijn medicatie maar ophalen, wij waren er van overtuigd dat de verpleegkundige mij vergeten was. Toen we op de afdeling aankwamen werd duidelijk dat ze net van plan was om naar ons toe te komen(de schat!). Zij was ook diegene die mij had geïnjecteerd de vorige avond, ze vond dat ik er goed uitzag en het zou wel goed komen met mij.
Op dit moment(donderdag 17-11-11) gaat het gelukkig beter met mij, ik heb alleen nog last van buikkrampen en diarree. Maar voor de rest voel ik mij weer helemaal de oude. Morgen ga ik dan ook weer naar stage voor mijn laatste stage dag op de vrouwenafdeling. Ik vind het erg jammer om daar weg te gaan. Ik kan met alle collega’s goed opschieten en heb helemaal door hoe het daar allemaal werkt. Aan de andere kant heb ik ook wel zin in de kinderafdeling, ik ben benieuwd hoe ik het daar ga vinden. Natuurlijk hou ik jullie allemaal op de hoogte!
Liefs, Jessica.
-
17 November 2011 - 12:54
Astrid:
Ahh honey.. das wel balen dat je zo ziek bent geweest!! Maar goed dat je weer een beetje opgeknapt bent :D gelukkig had je Brigith die goed voor je zorgde!! heel veel succes op de kinderafdeling, gaat helemaal goed komen!! dikke knuffel van assie xxx -
17 November 2011 - 13:53
Roos:
Ik herken je verhaal, gelukkig gaat het weer beter met je!
Ik ben een week geleden ook opgenomen en heb zelfs aan het infuus gelegen nadat ik twee keer was flauw gevallen en mijn bloeddruk 70/20 was maar nu gaat alles weer prima!
Het is in ieder geval een leuk verhaal om te vertellen en je zal het nooit vergeten..
Succes verder met alles!!!! -
17 November 2011 - 14:54
Evelien:
Heeej Jessica!
Soow wat een verhaal zeg... Kim & ik hebben het verhaal net gelezen (jaja, we zijn hard aan het bikkelen op school ;)) en waren toch wel een beetje geschrokken! Wat een wereld van verschil zeg, realiseer je je weer even hoe goed we het hier in Nederland hebben.... Maar gelukkig gaat het nu weer de goede kant op :) En wat fijn dat je zo'n super guardian hebt :D Nou veel plezier met je laatste stage dag op de vrouwenafdeling en we blijven je verhalen lezen...
Beterschap en ook de groetjes aan Brigith :)
Liefs, Kim & Evelien -
17 November 2011 - 15:10
Pim En Claudia:
Het is een hele belevenis, gelukkig ben je aan de betere hand, ook dank zij een geweldige guardian. Wij spreken elkaar snel groeten uit Westervoort. -
17 November 2011 - 15:20
Marga:
Hallo Jessica,
Wat jij daar allemaal mee maakt zeg.
Gelukkig gaat het nu weer wat beter met je. Maar zo is je stage wel optimaal zeg, je maakt nu ook mee hoe het is om zelf patient te zijn. Voor jou natuurlijk vreselijk. Doe het nog maar heel rustig aan. en stel in het vervolg zelf de diagnoses maar.
Het ga je goed en tot het volgende verslag. Ik ben ook wel gek op foto`s van die omgeving!! Hint !!!! -
17 November 2011 - 15:49
Wendy Dijkstra:
Wat zul je je ellendig hebben gevoeld zo ziek en dan in een vreemd land! Gelukkig heb je brigith nog!
Beterschap!! -
17 November 2011 - 17:38
Ashendriks@hotmail.n:
Ohoh, meissie toch, ten eerste gelukkig weer aan de betere hand. Sprak gister je moeder en hoorde t , schrikken zeg, had zelf 't gevoel na mjn laatste reactie aan jou dat er tussern de regels veel meer gebeurde daaro :)), :((, klop dus...! Ha, pa nog niet in plane gestapt om dochterlief op te halen....! Take care Jes, pas op jezelf en fijn dat Brigitte er is..., wederzijds denk ik... Ben zelf gisteren middag geholpen, ging goed, geen centje pijn, fixe verdoving 7 spuiten.. deden overigens wel zeer. naar huis, nog 2 paracetamol... sliep op bank om 21, toen naart bed... doodmoe om 2 s'nachts wakker van de pijn en niet meer geslapen... k-zooi... maar nu wat beter pilletje geslikt haha gewone paracetamol hoor, hoop vannacht beter..
Heej meid, succes op de kinderafdeling en let op jezelf, knuffel, as -
17 November 2011 - 20:07
Sabine:
Lieve Jessica, ik heb gelijk gekeken naar je verslag. Dacht meteen: dit kan niet wachten. Wat een schrik! Super blij, dat het nu beter met je gaat. En wat een lieve en zorgzame guardian! Heel veel beterschap en een dikke knuffel! -
17 November 2011 - 20:32
:
Wow Jessica, heftig verhaal! Ik heb ook al hier gemerkt dankzij huisgenoten dat je het beste ziek kan zijn in Nederland, want de zorg in andere landen is al gauw veel minder waard! Wel blij dat je je wat beter voelt en hopelijk ben je snel weer helemaal opgeknapt! xx -
18 November 2011 - 15:15
Oma & Opa:
Zo jij maakt wat mee .
Ik moet goed op me zelf pasen van jou maar jij ook ?
Nu voorlopig geen avonturen meer
Goed rusten .
Dag lieverd tot sms en mail`s
Oma & Opa xxxx -
25 November 2011 - 11:13
Tonny & Rachel:
Nou dat was even heftig maar ik heb al vernomen dat het beter met je gaat.
En gelukkig dat je goede hulp had van Britt (nederlandse verpleegster).
Je zit nu op de kinderafdeling maar dat is weer heel anders dan de vrouwenafdeling.
Ik weet dat ze daar meestal de afgekeurde materialen van de rijke landen krijgen maar dat ze het daar goed kunnen gebruiken.
Nu was ik (Tonny) afgelopen maandag weer terug in ziekenhuis Zevenaar want er zat weer veel bloed in mijn knie voor de 2e keer en toen hoorde ik en Sabrina (die was met mij mee) een manager praten dat ze voor miljoenen hebben uitgegeven aan verbouwing en materiaal en wat ze gedaan hebben niet eens meer nodig hebben geen wonder dat de zorg hier duur is.
Daar hadden ze bij jullie heel wat voor neer kunnen zetten zoals een mooie flatscreen televisie, lapop met goede verbinding en eventueel een goede auto en bus .(ha ha)
Wij schrijven je gauw weer doe voorzichtig.
Gr Tonny & Rachel -
26 November 2011 - 11:05
Yvonne Van W:
Hoi Jessica
Pff wat een verhaal, dat is best schrikken wat laten we wel wezen daar wil je toch niet erg ziek wezen.
gelukkig dat je vriendin zo goed op je past.
Sterkte en let goed op jezelf en vriendin.
P.s. astrid had ook zoiets in djibouti volgens mij echtse scepsis.
Gr. Yvonne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley